Okurkerrur
Hér er engin frétt á ferðinni, það er aldrei gaman að fara í strætó. Eftir að hafa fengið bílpróf seytján ára að aldri hef ég ekið glaður í bragði fram hjá öllum svokölluðum "stoppustöðvum" sem virðast stundum vera of margar til að vagnstjórar muni eftir að stoppa á þeim öllum, þá sér í lagi þegar skyggni er slæmt.
En dag einn neyddist ég til að fara í strætó. Á meðan ég gekk út á næstu stoppustöð, sem var fremur langt frá upphafspungti mínum, bölvaði ég innra með mér yfir því að þurfa að spreða heilum 200 krónum í jafn hæga og leiðinlega ferð. Á stoppustöðinni beið ég í langan tíma í skýlinu var tafla sem reyndist meira til skrauts en til upplýsingaöflunar.
Loks kom vagninn guli og steig ég upp í hann. Svo lét ég 200 krónurnar falla með söknuði ofan í krukku sem varhundraðfalt stærri innihaldið. En þegar ég ætlaði að ganga til sætis sagði vagnstjórinn "vantar ekki eikkvað uppáðetta hjáðér? Þá var mér litið á gjaldskrá sem af einhverjum ástæðum var staðsett í fótahæð og á henni stóð að fargjaldið væri 220 krónur! Eins og að 200 kallinn væri ekki nóg. Ég leitaði að 20 krónum og fékk svo skiptimiða.
Ferðin tók svo tæpa klukkustund og ég þurfti að bíða úti áður en ég komst alla leið. Reyndar var biðin úti besti hluti ferðarinnar því að inni í vagninum var álíka kalt og úti auk þess sem hann hristist meira en gúmmíbátur á ólgusjó. Ég vona að ég þurfi ekki að endurtaka þessa för í bráð.