http://www.ibiblio.org/wm/paint/auth/friedrich/friedrich.solitary-tree.jpg

Heir heir! Hinn besta draum skal jeg segja ykkur,
er jeg dreymdi um náttmál,
eftir svefnfestu dauðlegra manna.
Mjer sýndist sem fágætt og undur fagurt trje
stæði hátt yfir öllu upplýst og sterkt
ljósið lýsti viðinn í gegn. Allt var það
þakið gulli; Gimsteinar studdu
nærgætilega við stofninn, eins og voru aðrir fimm
gimsteinar á krosstrjenu. Sjáið þar engil Guðs,
yndislegann í eilífðinni. Þar var ekki vondur maður
á gálga þessum,
en tignarlegan á hann störðu heilagir andar,
eins og allir menn jarðar þessarar glæstu sköpunnar.
Furðu vert var það sigur trje, og jeg, sekur sindarinn
og illa út leikinn. Þar sem jeg leit þennan sigursæla
við
þakinn skreytingum er skutu geislum,
gullskreytt, með sína gimsteina stóð
þakið yndisleik það Drottins trje.
En þrátt fyrir það gegn um gullið jeg skildi
hin gatslitnu fornu stríð, er það fyrst fór
að blæða á hægri síðu. Jeg trylltist af sorg,
skelfdur af sýn þessari. Svo sterkan sá jeg
geisla
er breytti um form og liti: Um stund líkt í móki,
drukkna í blóði, og um stund aftur skrauti
þakinn
En þrátt fyrir allt jeg þar lá og langan tíma tók
sorgmæddur ásýnd minni þessu lausnarans trje,
þar til loks mig dreymdi þess eigin orð;
Og orð þess byrjuðu á skýringu einni:
Langa löngu síðan -- þó samt jeg muni ---
að jeg var hoggið niður við jaðar skógarins,
og fært burt frá rótum mínum. Fjandsamir báru mig brott,
til mikillar sýningar, að láta mig bera einn glæpamann.
á öxlum hans var jeg borið upp hæðina til að reka mig
niður;
fast þar sá jeg herskara. Og svo Drottinn alls
mannkyns
fyrirskipað var að negla hann á mig.
Þetta var ekki tími til svíkja, víkja
nje beygja sig, brotna, þó jeg skelfi undir öllu þessu
og jörðin og festan titri. Jeg hefði fallið getað
og svikist undan, en samt jeg stóð stöðugt.
Þá þessi unga hetja tók, að afklæðast -- hann var almáttugur --,
sterkur og tilbúinn til orustu; á gálgann stefndi,
áræðinn og óhræddur sem svo margir á horfðu, hann fór
til verksins
allt skalf jeg þegar unga hetjan mig ákafur kleyf; Og þorði ekki að
bogna,
og falla á jörðina, en heldur stóð jeg stöðugt.
Kross var jeg orðið; saman með þessum mikla konungi,
meistara himinsins; stóð án þess að bifast.
Þeir stungu mig illa og negldu: Sár mín sjást enn,
opin og gróf. Fyrir hann fjell jeg ekki svo eingan
jeg særði.

Ekki hálfnað en tel þetta nóg svona rjett í bili.
Þið sem endilega þurfið, dæmið og dæmið hart. Því restin kemur þá ásamt þessu, umbættu.

Munið að fagna komu frelsarans...
hundi