Þetta má vera í síðasta djöfuls sinni sem jeg bölsótast og læt út úr mjer óhrein og treggáfuleg helvítis orð.
Fjandinn hafi það vinir mínir fáir og smáir. Jeg gefst upp!
Hroðbrattans hrýsildurtans hröðmungar. Jeg nenni ekki að skipta mjer af því lengur hvað fjórar fætur ménar gera. Hvað loppur mínar pára og hvað hugur minn fárast. Anskrattavítan helkugguls fjárbollans krósinkraggur. Best væri að setja stjórnina í annara hendur því ekki hefur allt lukkast svo drullu vel undir minni eigin stjórn. Sjáiðið bara fábjánarnir ykkar!
Jeg bý nú aleinn í litlum hundakofa ofan snjólínu og hef "kanski" sjeð í loppu minni að nú er komið NÓG... VÆL!
Undursamlega fallegu og skemmtilega fróðu fjelagar.
Eins og jeg hef stundum sagt. Elskykkur, og það kemur ekki til með að breytast þó annað taki viðsnúning.

Samkvæmt skilningi mínum eru hjer eingir aukvisar nje skítbuxnar. Heldur öldungis alvuru karlmenni og hvunnsur. Sem hafa mátt þolað mig um árabil og kann jeg ykkur þakkir fyrir. Elsku bestu purarnir mínir.
Og það megið þið vita, að öllu drullugu drábrands bölvi og raggni er hjer með lokið!

En auðvitað verð jeg að hveðja það með reisn sjáið til. Með fyrirfram von um fyrirgefningu...

Skakklappa skolltu sínu
skakaði um vöðulinn,
stakk jeg þar stolti mínu
stífu og hreinu inn.

Ekkert var ein að væla
át allt sem klóm á festi,
hvað er slík píka að pæla
að pukrast í mínu lesti.

Drengurinn góði dró sjer
drusluna heim í kot,
enda jeg ljóta löst hjer
og lúalegt kráku pot.

...