Við þekkjum söguna um Eirík rauða, og alla þá víkinga sem fluttu til Grænlands í kjölfar hans.
Á árunum 1000 til 1300 var gott veðurfar á norðurslóðum. Og menn gátu lifað af kvikfénaði og heyjað fyrir veturinn. Allt í lagi með það og allir hamingjusamir.
En svo fór að harðna í ári. Prestar og biskupar (sem Inuitar kölluðu Qallunaatsiaq, eða Síðhettur) hreinlega bönnuðu öll samskipti við skrælingja (Inuita) og héldu menn fram í lengstu lög áfram að berjast við að halda húsdýr, sem var orðið ógerningur. Og þeir sem ekki héldu lengra í vestur, til Vínlands, eða snéru heim til Íslands eða Noregs, drápust á endanum úr hor og vosbúð, í ullarlörfunum.
Frá þessum tíma hafa fundist rústir Inuitabyggða og Víkingabyggða út um allt suður Grænland. Og þegar grant er skoðað, sjást tannaför á útnöguðum beinum af kindum kúm og jafnvel hundum, í bæjarrústum Víkinganna. En í Inuita rústum eru beinin ó nöguð og varla skemmdir á þeim að sjá. Sem segir manni, að Inuitar höfðu úr nógu að moða, líkt og þau 5000 ár sem þeir hafa búið þarna. En Víkingarnir, með sína Evrópsku siði bara lögðust á bæn þegar allt var um þrotið.

Ekki þykir mér ólíklegt að Inuitar hafi drepið marga þeirra, hreinlega til þess að þurfa ekki að horfa á þá þjást.

Bölvaðar síðhetturnar!