Það er fallegt vorkvöld í Reykjavík. Sólin er við það að setjast og varpar fögrum geislum á Esjuna. Liturinn á sjónum og himninum er blanda af gulum og rauðum. Allt er kyrrt og hjótt, í það minnsta á sæbrautinni.

Niðri í bæ er fyllerí, slagsmál og læti, enda komið langt fram á föstudagskvöld. Ýmsar skemmdir hafa verið unnar á íbúðarhúsum og bílum. Nokkrum útvarpstækjum hefur verið stolið og tveir menn liggja í valnum á Ingólfstorgi. Sala eiturlyfja hefur aldrei verið meiri. Sjá má glampann af sólsetrinu í blóði litaðri götunni.

En hvar er lögreglan? Þarf ekki að tína þessa menn upp og reyna að stoppa slagsmálin?

Jú, lögreglan er á sæbrautinni. Það þarf nefnilega að mæla hversu hratt bílarnir á sæbrautinni keyra. Og hugsa sér ef einhver keyrði sæbrautina án þess að vera í bílbelti. Nú eða skutlaðist óvar yfir á rauðu, tveimur sekúndum áður en græna ljósið birtist. Þetta eru afar mikilvægir hlutir, og þetta þarf að passa. Sérstaklega þegar umferðin er lítil. Og svo má náttúrulega ekki gleyma því að radarmælingar skila miklu meiri arði en það að stoppa dópista frá því að berja niður gamlar konur. Við skulum skoða svolítið dæmi.

Segjum sem svo að Lögreglan handsami dópsala sem hefur undir höndum tvö kíló af hassi. Fyrst þarf að setja hann í tímabundnar fangageymslu, svo þarf að yfirheyra hann, svo þarf að rétta yfir honum og loks þarf að læsa hann inni í svolítinn tíma. Þetta er að sjálfsögðu mikill kostnaður fyrir lögreglu og ríkiskassann.
En segjum sem svo að maður keyri á 80 kílómetra hraða yfir sæbrautina, þar sem hámarkshraði er 60. Það tekur hálfa sekúndu að kveikja á bláa ljósinu. Því næst 10 mínútur að skrifa niður upplýsingarnar af ökuskírteininu. Því næst fer þetta í gegn um tölvu og tveimur vikum síðar er lögreglan, nú eða allavega ríkið 15000 krónum ríkara.

Reiknið sjál. Hvort á lögreglan að stoppa glæpi, eða mæla hraða á Sæbrautinni. Æ, mikið er ég vitlaus, að keyra of hratt, nú eða án öryggisbeltis er að sjálfsögðu glæpur.

Ég get ekki gefið Lögreglu Íslands meira en tvær stjörnur.