Ég var að keyra frænda og frænku út á flugvöll.

Á leiðinni heim skutlaði ég hinni sígildu rokkplötu Diðriks og dómínókubbanna (e. Derek and the Dominos), Layla and other assorted love songs undir geislann. Ég hækkaði í tækjunum og öskraði lögin alla leið.

Þess ber að geta að Diðrik og dómínókubbarnir er í raun Eric Clapton í dulargervi. Eric var orðinn þreyttur á því að vera ofurstjarna og leitaðist eftir þægilegu nafnleysi í vandaðri rokksveit. Það mistókst herfilega því ef glöggir lesendur rýna í titil plötunnar þá sést að hún inniheldur einhvern frægasta rokkóð sögunnar og varð Clapton frægari en nokkru sinni.

Þessi plata er sem sagt einhver magnaðasta plata sögunnar, sérstaklega ef maður hefur í huga ástandið á Clapton þegar hún var gerð. Clapton var svo óheppinn að verða yfir sig ástfanginn af eiginkonu eins besta vinar síns, George Harrison (já, Bítillinn). Ást hans var ekki endurgoldin. Á þessari plötu er Clapton greinilega að fá útrás fyrir ólgandi ást hans á konunni sem og þá sálarangist sem hann upplifði við það að vera að reyna að stela konu besta vinar síns. Og þvílík útrás!

Hvort sem það eru hans eigin lög eða gömul blúslög þá löðrar allur flutningur og allir textar í þessari eymdarinnar angist Claptons, alveg frá fyrsta lagi. Þarna eru margir sígildir slagarar eins og auðvitað Layla,, sem er sungið beint og af algerri ástarörvinglan til konu Harrisons (hún hét Pattí):

Tried to give you consolation
When your old man had let you down
Like a fool, I fell in love with you
you turned my whole world upside down

Bell Bottom Blues er annað stórkostlegt lag um sama efni. Byrjunarlagið er engu síðra og þar kemur enn betur fram ástand mannsins:

And if it seemed a sin
To love another man s woman, baby,
I guess I’ll keep on sinning
Loving her, lord, till my very last day.

Það er reyndar furðulegt ef George hefur ekki áttað sig á stöðu mála á sínum tíma.

Einnig er þarna stórkostlega kröftug útgáfa af Jimi Hendrix laginu Little Wing þar sem gítarinn tjáir angist mannsins á magnaðan hátt. Maðurinn bara getur ekki hætt að syngja um ástina sína eins og sést í öðru blúslagi sem hann flytur (Why does love have to be so sad):

Like a moth to a flame,
Like a song without a name,
Ive never been the same since I met you.

Like a bird on the wing,
I ve got a brand new song to sing,
I cant keep from singing about you.

Það lag sem tjáir hug hans best er gamalt og þekkt blúslag sem heitir Have you ever loved a woman. Clapton hafði áður tekið þetta lag upp þegar hann var með The Bluesbrakers, væntanlega var það bara af því það var og er virkilega gott blúslag. Í þetta skiptið smellpassar það við hans aðstöðu, svo ískyggilega vel að það er eins og hann hefði samið textann sjálfur:

Have you ever loved a woman so much you tremble in pain?
Have you ever loved a woman so much you tremble in pain?
And all the time you know she bears another man s name.

Have you ever loved a woman and you know you can t leave heralone?
Have you ever loved a woman and you know you can t leave heralone?
Something deep inside of you won t let you wreck your bestfriend s home.

Sem sagt. Sígild rokkplata, tryllt ást, dúndrandi blús og bömmer. Það gerist ekki betra.

Sjálfur gítarjöfurinn Duane Allman (úr Allman Bræðrum) kom að gerð plötunnar og heyrist það vel. Þarna eru tveir gítarsnillingar upp á sitt besta og láta ljós sitt skína. Stundum keyrir gítarspilið úr hófi hjá þeim en það er reyndar merkilegt hvað þeim tekst að vera akkúrat á réttu róli, svona í ljósi snilldar þeirra og þeirrar tilhneigingar gítarsnillinga að vera með endalaust gítarrúnk í músík.

E.S. Þess má geta að Clapton náði loksins ástum Pattí og giftust þau. Hann samdi mörg lög til hennar, þar á meðal vangalagið fræga, Wonderful tonight. Því miður er lífið ekki ævintýr og þau skildu að lokum. Clapton og Harrison náðu sáttum (George spilaði meira að segja í brúðkaupi þeirra) og voru perluvinir uns hinn síðarnefndi lést fyrir nokkrum árum.