Nú er ég borgarbarn dauðans en 'kamm onn', jafnvel ég geri mér grein fyrir því að landsbyggðin getur ekki verið svona skelfileg.
Því miður þá er landsbygðinni rétt lýst í myndinni samkvæmt nýlegri ánægjuvog Gallups. Kópavogur átti sín augnablik í þessarri mynd meira að segja. [Leggst í skítug borgarstrætin, kyssir ljósastaurana takk, faðmar að sér ólaufguð trén, veltir sér í nýbrenndri sinunni og hrópar dámsemdarorð til bílana á Miklubrautinni]

Íslenskar kvikmyndir eru áróðurstæki. Allir þeir útlendingar sem sækja um atvinnuleyfi á Vestfjörðum, Austfjörðum ellegar hálendinu eru látnir horfa á snjóflóða-trílógíuna og heildarverk Hrafns Gunnlaugssonar. Því næst eru þeir spurðir hvort þeir vilji örugglega fá að starfa á Íslandi.
Er það tilviljun að hingað flykkjast helst borgarar landa sem hafa mátt þola eymd og hörmungar? Fáum við mikið að glaðsinna Írum til starfa á Íslandi?
Nei, Útlendingastofnun stendur að baki íslenskri kvikmyndagerð.

Löngu hættur að gefa íslensku kvikmyndum sjens.

Nói virðist ætla að eldast best af þessu. Þokkalegt handrit, svona blanda af trega og húmor. Fín taka og lýsing í mörgum senum líka.

Ja hér. Skiljanleg og öfgalaus orð úr ranni Vestfirðings. Ótrúlegt. Gott ef hann hafi ekki bara rétt fyrir sér líka. Enn ótrúlegra. Það mætti halda að hann hafi fengið vitið aftur. Gott er ef satt er.

Jamm, varð fyrir miklum vonbrigðum með þessa mynd, eins og ég hafði heyrt góða dóma um hana...

Ég missti áhugann þegar strákurinn fór í heimsókn til Álfrúnar með myndina.
Bókin var betri.

"Dauði og drungi í leiðinlegum dans við eymdarinnar ömurleik."
Stórkostlegt!

Vjer ættum e.t.v. eigi að viðurkenna þetta en... það gleður oss mjög að lesa gagnrýni þessa. Vjer vorum nefnilega alvarlega að hugsa um að horfa á umrædda mynd en ákváðum að nenna því eigi, m.a. sökum gruns um að myndin væri eins og hjer er lýst. Já, það getur verið gaman að hafa rjett fyrir sjer þó það hafi í för með sjer staðfestingu á að margar íslenskar bíómyndir sjeu ömurlegar.

Kaldaljós Vigdísar, þ.e. bókin fannst mér virkilega góð á sínum tíma. Ég las hana þegar hún kom út fyrir þónokkrum árum og hún hafði mikil áhrif á mig. Í gær fannst mér þetta ekki vera sama sagan. Hvað var það eiginlega sem við reyktum þarna í gamla daga?

Það er nefnilega málið Femínisti.
Ég held ég fari niður í geymslu og sæki bókina því mig minnti að mér hefði þótt hún góð.
Kominn tími á endurmat...

Í guðsbænum ekki fara að rifja eitthvað upp sem búið er að gera vonda mynd um. Það er kominn tími til að líta fram á veginn!

takmarkalausir leiðindapúkar getiði verið. Þetta var ágætismynd. Ekkert stórvirki, en fín lágstemmd rólegheitamynd. Leikararnir voru líka upp til hópa fínir.
Gallinn er bara sá að við erum vönust því að horfa á myndir á öðrum tungumálum en okkar eigin tungu. Þá fyrirgefum við alla litlu feilana sem leikarar gera, einfaldlega vegna þess að við skynjum ekki fínustu blæbrigði eins og við gerum á eigin tungu.

Reyndar var Helga Braga óþolandi, en það kemur leik ekkert við.

Ég held að menn séu bara svon vanir því að sjá vanleik. Fólk að leika sjálft sigt. Eins og í Íslenska draumnum. Það er ósköp lítill metnaður í því að labba bara á milli og þylja upp einhverjar runur. Það er það sem er munurinn á dramatík og smokkasjálfsölum.

Reyndar kemst Íslenski draumurinn næst því að sýna frambærilegan bíómyndaleik, svona almennt séð. Í þeirri mynd leit þetta út fyrir að vera fólk að leika...tja..fólk. Þannig fékk maður jafnvel á tilfinninguna að myndin væri um persónur. Kaldaljós t.d. er illa leikin því þar er ekki hjá því komist að sjá leikara vera að Leika og kemst maður því aldrei hjá því að taka eftir að hér eru lélegir leikarar á ferð sem eru að rembast við að Leika persónu.

Lómagnúpur má telja sér trú um að fyrrnefnda dæmið sé voðalega ómerkilegt en ég er á öndverðri skoðun. Góður leikur er leikur þar sem þú tekur ekki eftir leiknum. Það er smilljónfallt erfiðara að ná fram slíkum áhrifum en að taka sér gleiða stellingu fyrir framan myndavélina, benda annarri höndinni til himins og með hina höndina upp við hjarta og þylja handritstexta eins og það sé argasta sjeikspírþeater. Íslenskir leikarar hafa sýnt það margoft að þeir eru hreinlega lélegir leikarar því þeir geta ekki hægt að Leika.

Frænka mín vinnur við leikhús (ekki sem leikari) og varð vitni að því að virtur erlendur leikstjóri var að leikstýra stykki hérna. Hann var að verða brjálaður út af leikurunum og sagði í sífellu: For god's sake stop Acting!

En ef þið haldið virkilega að Gunnarseyjólfsonarleikstíll sé í alvörunni góður leikstíll, þá er ykkur velkomið að halda það. Persónulega vil ég fá alvöru leik hér á landi og ég bíð enn eftir honum.

Hakuchi vill sjónhvervingar, ekki leik. Gott og vel, ef til vill er okkur um megn að framkvæma sjónhverfingar með þeim hætti sem um ræðir, búa til sýndarveruleika sem gleypir mann um stund. En það er eins og að streða við að láta sjeneverinn líkjast vatni á bragðið meir og meir. Það er nefnilega ekki til bara góður og vondur leikur, heldur allskonar, og óþarfi að steypa allt í sama mótið.

Jæja, njóttu þá þessara stórkostlegu íslensku mynda í friði væni. Við höfum greinilega óásættanlegar skoðanir á leik.

Ég hef oft séð góðan leik á sviði á Íslandi en einhvern veginn finnast mér Íslensku bíómyndirnar ekki góðar. Hvort það er leikurinn eða eitthvað annað veit ég ekki. Ég játa einnig fúslega að mér finnast flestar bíómyndir leiðinlegar. Og í guðs bænum ekki láta mig byrja að tala um ameríska sjónvarpsþætti.

Jú, svona! Byrjaðu að tala um ameríska sjónvarpsþætti.

Í guðanna bænum hlífðu okkur við því. Hér erum við að tala um ömurleik íslenskra bíómynda.