Á morgun verður hún Ingibjörg borin til grafar, blessuð sé minning hennar. Ég þekkti Ingibjörgu allt frá barnæsku; hún var æskuástin mín en giftist helvítinu honum Jóa á Nesi og fluttist með honum til Raufarhafnar í lok seinni heimsstyrjaldarinnar.

Í sextíu ár geymdi ég minninguna um kossinn okkar og ást mín til Ingibjargar óx og dafnaði; reglulega skrifaði ég henni eldheit ástarbréf, sendi henni myndir af mér og ávallt fékk hún frá mér jólakort. Ég minnti hana reglulega á hvers typpi það var sem hún sá fyrst og að þess vegna væri hún mín að eilífu. Ég sýni nefnilega ekki á mér typpið utan hjónabands og það vissi hún vel. Þögn hennar tel ég einungis hafa stafað af ótta við að helvítið hann Jói kæmist að ástarsambandi okkar en ég veit að hún elskaði mig. Ég veit hún elskaði mig. Ég veit það. Já já, ég er viss um það. Hún elskaði Jóa ekki. Alls ekki.

Þegar Jói lést af voðaskoti í hlíðinni hérna fyrir ofan og fannst urðaður í fjörukambnum, kom Ingibjörg aftur til heimahaganna og tók sér búsetu á dvalarheimilinu Kistunni hvar leiðir okkar lágu saman á nýjan leik.

Ingibjörg lést sviplega; það mætti ef til vill segja að hún hefði tekið of stórt upp í sig og það riðið henni að fullu. Á þeim stutta tíma sem endurkynni okkar vörðu, höndlaði ég hamingjuna í fyrsta sinn á langri ævi og fékk það loksins reglulega og ókeypis.

Blessuð sé minning hennar.