Þjóðararfur okkar eru bókmenntir; sumar stolnar en aðrar skáldaðar. Man ég ekki rétt að hliðstæður Njálu megi finna í mörgum og eldri útgáfum en þá er fjallar um Gunnsa klikk og Njál píkusleiki? Njáll var sko kona í gervi karls, Bergþóra tvíkynhneigð en Gunnar faðir “Njálssona.” Njáll var dyke.

Þetta eru upp til hópa ekkert sérstakar sögur; illa skrifaðar og innihaldslitlar nema náttlega fyrir þá sem t.d. eru aðdáendur hryllings- eða viðbjóðskvikmynda. Vilja aflimanir og blóð í akkorði. Frásagnarstíllinn minnir mig einatt á “síðan fór ég heim til afa og síðan fórum við afi í berjamó og síðan fórum við að borða berin með ömmu og síðan fór ég....” Ritháttur leikskólabarna.

Ég held því fram að enn hafi ekki verið skrifuð góð bók á íslensku, það er einna helst símaskráin sem stendur upp úr en þá vegna notagildis fremur en stíls. Halldór Laxness var t.d. afburða lélegur höfundur sem vissi aldrei hvort hann var að koma eða fara. Því miður gerði hann hvorugt og varð um kyrrt. Honum tókst á ferli sínum að dásama allt hið versta sem mannskepnan tók sér fyrir hendur á tuttugustu öldinni, nema nasisma. Um það sá Gunnar Gunnarsson en hann var enn verri höfundur en Halldór.

Samtímamenn okkar í hérlendri rithöfundastétt eru geldir peningaplokkarar sem gætu ekki einu sinni haldið dagbók skammlaust.

Bloody stupid.