Vćsir um sálina vindgolan köld,
vílmóđur, kalinn í hjarta.
Máttvana hímir; myrk eru völd
er myrtu ţar ljósiđ hans bjarta.
Geđvondi vinur minn gleđstu víst senn
grípum til skálanna vopna
Líttu í glasiđ ţar glóir víst enn
gáttirnar ţar muntu opna
Skál
Kvenmannslaus í kulda og trekki
kúri ég volandi.
Ţetta er ekki, ekki, ekki
ekki ţolandi.
Bara ekki saga af ţér hina löppina Haraldur minn. Ţetta hlýtur allt ađ lagast.
Eitt gott ráđ er ađ klappa konununni og fara í göngutúr međ hundin eđa tala viđ stofublóminn og vatna krökkunum