Alaska 11. janúar 2005.

Virðulega dagbók.

Nú eru fimm dagar síðan ég kom til Alaska og mig er farið að gruna að ekki sé allt með felldu. Tilgangur ferðar minnar hingað var að rannsaka og éta mörgæsir en náunginn á ferðaskrifstofunni fullvissaði mig um að þær væri hér að finna en nú er ég farinn að efast um að svo sé. Mörgæsir ku þrífast best þar sem er að finna ís og sjó en hvorugt hefur orðið á vegi mínum hérna í Alaska. Einnig hafði ég heyrt að í Alaska væri svalt, jafnvel afar kalt loftslag, há fjöll, furuskógar frá fjalli til fjöru og skógarhöggsmenn í köflóttum úlpum. Ekkert af þessu hef ég séð.

Nú er klukkan rétt um ellefu að morgni og sólin er komin hátt á loft og gulur sandurinn sindrar svo langt sem augað eygir. Fólkið hér talar líka undarlegt tungumál en ég stóð í þeirri trú að í Alaska væri enska mál heimamanna. Klæðaburður fólksins kemur heldur ekki heim og saman við þær hugmyndir sem ég hafði af klæðaburði Alaskamanna en það er kannski ekki að marka; ég hef fyrr gert mér rangar hugmyndir um lifnaðarhætti fólks á framandi slóðum. Man sérstaklega hvað það kom mér á óvart þegar ég uppgötvaði að Hafnfirðingar gengu uppréttir.

En góða dagbók – nú er einhver fáviti uppi í turni að hljóða einhverja vitleysu og þá verð ég víst að mæta í húsið með dómþakinu svo ég verði ekki kaghýddur eins og á föstudaginn. Þetta verð ég að gera fjórum sinnum á dag, ella hýddur verða.

Meira síðar, kæra dagbók.

Þinn Haraldur.