Ég hef komið víða við um heiminn og hitt á ferðum mínum ólíkt fólk frá ólíkum heimshornum. Fólk þetta býr við ólíkar aðstæður og hefur frá ólíkum hlutum að segja eins og gengur og gerist. Þykir kannski með ólíkindum hversu vel ég hef haldið sambandi við stóran hluta af þessu fólki.

Þegar jólakortalistinn var kominn upp úr öllu valdi ákvað ég þó að nú væri komið tími til að þrengja aðeins vinahópinn. Byggði ég þrenginu mínu að mestu leyti á fjárhag þessa fólks. Kannski óþarfi að senda þeim kort sem ekki höfðu ráð á að senda mér til baka þó ekki væri nema örfáar línur.

Þegar upp var staðið hafði nöfnum á listanum fækkað um tæp 50%. Einnig voru aðeins um 17% manna á listanum sem eftir var kristinnar trúar og kort því óþarfi við tilefni jóla.

Þau auknu fjárráð sem þetta hafði í för með sér, urðu þess valdandi að ég sá mér fært að mæta í brúðkaup dóttur 1. skriftarmanns furstans af Benguelaeyjum. Myndarstúlka sem varð sannarlega þakklát þegar ég afhenti henni fágætan vasa sem ég hafði fjárfest í á E-bay.

Sat ég að sumbli langt fram eftir nótt og svaf í flugvélinni á leiðinni heim. Er heim var komið sleikti ég seinustu frímerkin og dreif mig með kortin í póst, ekki seinna vænna í því póstkerfi sem við búum við hérlendis.