Hvaðan í ósköpunum kemur þessi krafa á karlmenn að fjarlægja öll hár af andlitinu á sér?

Margir, aðallega geðlæknar, hafa bent á beint samband á milli aukinnar ásóknar kvenna í að ganga mönnum sínum í móður stað en sænga með þeim í senn og andlitsraksturs hins vegar. Það vill auðvitað enginn viðurkenna að eitthvað sem þú gerir, á hverjum degi jafnvel, gerirðu vegna áhrifa barnakláms. Miklu algengara viðhorf er það að þetta sé svo hreinlegt. Að þú rakir hárin af andliti þínu vegna þess að hárin geri það svo skítugt.

Það er rangt. Þvert á móti erum við með hár á andlitinu til þess að vernda það gegn sýkingum. Líkamshár okkar eru fyrsta vörn líkamans gegn óæskilegum hlutum. Enn fremur eykur þessi blessaði rakstur líkur á inngrónum hárum. Svæðið í kring um munninn og nefið er óhreint og inngróin hár eru sár. Bakteríurnar, sem grassera þarna við munninn og nefið, eiga því greiða leið í sárin og það geta myndast graftarpollar. Þeir geta orðið svo svæsnir að það þurfi sýklalyf og jafnvel spítalavist vegna þeirra. Í alvöru.

Ergó. Með rakstrinum fjarlægir þú ekki aðeins það sem ver þig gegn sýkingu heldur geturðu beinlínis búið til sýkingu með rakstrinum.

Helvítis klámvæðing
Einn vettvangur sem sýnir sléttrakaða vanga karmanna ítrekað og hefur mikil áhrif, það er klámiðnaðurinn. Það er ekkert útúr korti að ætla klámi og klámvæðingu þessa snöggu viðhorfsbreytingu hins vestræna samfélags á andlitsrakstri. Ekki bara vegna þess að barnaklám er eftirsótt og þar af leiðandi mjög þrautseig tegund kláms heldur líka vegna þess að einmitt um þetta leyti, með tilkomu prentfreslis og ódrýrari prentvéla, í kringum aldmótin 1900, varð til gósentíð kláms og klámvæðingar.

Tímarit fóru á þessum árum úr því að vera prentuð af fáum í það að vera hluti af daglegu lífi allra. Þetta tímabil markar upphaf þeirrar kynslóða sem oft er nefnd klámkynslóðirnar; kynslóðir sem alist hafa upp við gríðarleg áhrif kláms. Síðan klám varð hluti af daglegu lífi ungs fólks hefur klámiðnaðurinn mótað birtingarmynd, ekki bara kynlífs, heldur einnig hlutverka karla í dægurmenningu samtímans. Sú dægurmenning hefur síðan gríðarleg áhrif á sjálfsmynd okkar og það hvar við staðsetjum okkur í samfélaginu. Oft með áherslu á hvers kyns við erum og hegðun okkar í kynlífi.

Samfélagsábyrgð vs. klámvæðing
Nú spyr ég mig, sem staðið hefur í allskyns viðreynslum við umbætur á samfélaginu, hvernig getur róðurinn að þeim umbótum verið svona þungur á meðan klámvæðingunni tekst þegjandi og hljóðalaust að telja flestum, ekki bara körlum, heldur konum einnig, trú um að hár á andlitinu sé ógeðslegt?

Ég held að svarið felist í samfélagsmeini, sem að einskorðast ekki bara við klám og klámvæðingu, heldur helst í hendur við öll viðhorf okkar og skoðanir. Okkur skortir gagnrýna hugsun. Við forðumst að gagnrýna og efast um það sem að er gerast í samfélaginu en fylgjum um leið, eins og hjörð, þeim er valdið hafa.

Það er það sem er hrikalegast við þetta. Klámiðnaðurinn hefur svo mikil völd. Miklu meiri völd en við gerum okkur grein fyrir eða þorum að viðurkenna. Það sem meira er, það tekur hann ekki nema nokkra mánuði að breyta gildismati okkar og viðhorfi til kynheilbrigðis og kynlífs. Það leitar óneitanlega á mann spurningin; Hvar endar þetta eiginlega?

Þegar óheilbrigður rakstur, frostskemmdir í vöngum og kynbundið ofbeldi sem birtist iðulega í rakspíraauglýsingum er orðinn hluti af okkar daglega lífi, hluti af því sem við veitum ekki tiltakanlega athygli, er þá ekki komið gott? Er ekki kominn tími til að við vöknum af þessum væra gagnrýnislausa svefni og spyrjum okkur, hvers konar samfélag viljum við að komandi kynslóðir búi í?