Ég skal mála allan heiminn elsku mamma,
eintómt sólskin, bjart og jafnt.
Þó að dimmi að með daga kalda og skamma,
dagar þínir verða ljósir allir samt.

Í þessu kvæði Hinriks Bjarnasonar er ljóðmælandi lítið barn. Mér finnst það alltaf hljóta að vera stúlka, líklega stafar það af eftirminnilegum flutningi Kristínar Lilliendahl en það kemur svo sem ekki fram og skiptir heldur ekki höfuðmáli. Ég ætla samt að ganga út frá því.

Hin persónan í kvæðinu er mamma, og við áttum okkur strax á því að henni líður ekki vel. Hvort það eru sjúkdómar, fátækt eða þunglyndi sem hrjá hana - e.t.v. þetta allt - það vitum við ekki, en litla stúlkan finnur að við svo búið má ekki standa. Hún er of ung til að geta aflað mömmu sinni lækningar eða fjár, eða hvers sem svo sem þarf á að halda. Þess vegna býður hún það besta og fallegasta sem hún getur: að mála veröldina upp á nýtt fyrir mömmu sína. Því hún kann að mála.

Takið eftir að stuðlasetning í kvæðinu er kórrétt, hrynjandi fullkomin og rím hnökralaust. Til marks um að höfundur yrkir eftir eyranu en ekki bókstöfum er samt:jafnt sem er fullkomið rím þó að stafsetning gefi annað til kynna.

Litlu blómin, sem þig langar til að kaupa,
skal ég lita hér á teikniblaðið mitt.
Ég skal mála allan heiminn elsku mamma,
svo alltaf skíni sól í húsið þitt.

Nú sjáum við að mamma er greinilega bláfátæk. Hún getur ekki leyft sér neitt sem til munaðar telst, jafnvel ekki fáein fislétt blóm. Er þá ekki dásamlegt að fá svona fallega gjöf frá stúlkunni sinni?

Mamma ertu sorgmædd seg mér hvað er að
sjálfsagt get ég málað gleði yfir það
ótal fagra liti á ég fyrir þig
ekki gráta mamma - brostu fyrir mig

Og nú sjáum við að mömmu líður líka illa á sálinni. Þetta er vítahringur. Fátæktin dregur fólk niður andlega en depurðin lamar svo fólk og sviptir það tækifærinu til bjargálna. Til að rjúfa þennan vítahring er ekkert jafn áhrifamikið og mynd með fallegum litum sem fær mann til að brosa. Ekkert prósakk slær það út.

Óskaðu þér mamma, alls sem þú vilt fá,
ennþá á ég liti, til hvers sem verða má.
Allar heimsins stjörnur og ævintýrafjöll
óskaðu þér mamma svo lita ég þau öll.

Það er ekki lítið. Sá sem á bjarta liti og fallegan hug getur gefið svo miklu meira en bara lítil blóm. Heilu stjörnukerfin og ævintýraheimarnir eru í boði. Og það sem meira er: bros. Svo er þetta svo ljómandi vel kveðið.

Það er orðið nokkuð langt síðan kvæðið var samið en það hefur sjaldan átt betur við en núna í bévítans kreppunni.

Eins og sjá má hér, hér, hér, hér, hér, hér, hér og hér þá er bróðurparturinn af íslenskum dægurlagatextum rusl. Umfjöllunarefni dagsins er því fágæt undantekning.

Drögum nú upp litina okkar og breytum heiminum. Það mætti t.d. tæma úr nokkrum dollum yfir helstu opinberar byggingar, s.s. Alþingi, Stjórnarráðið, Melabúðina o.s.frv.

Já, og meðan ég man. Hver sá sem segir að nú sé ég orðin væminn verður að sjálfsögðu laminn.