Er til of mikils ætlast af fólki að biðja það um að vera gott?
Ætti þetta ekki að vera grunn krafa þess að geta talist manneskja en eigi fúlmenni?
Svo er það líka undursamlega gott að vera góður, gerum því hvort öðru greiða og sannfærum hvort annað um að vera góð - með góðu eða illu.
Einu sinni var maður sem var ekki góður - og hann dó!
En á maður kannski ekki að láta sér nægja að vera góður, ætti maður frekar að sækjast eftir því að vera afar góður, sjá metnað sinn í að vera betri en aðrir, menn gætu jafnvel háð hatramma baráttu um hver sé bestur! Það þætti mér áhugaverð keppni.
En svo er allt afstætt, ef einhver er verri en maður sjálfur finnst manni hann illkvittinn, ef hann er hinsvegar betri þá finnst manni hann góðhjartaður. Svo verður maður bara að ákveða hvort maður vill fylla heiminn sinn af illkvittnu eða góðhjörtuðu fólki.
Líklega er farsælast að allir séu nákvæmlega jafn góðir, vænlegast er örugglega að sættast á einhvern staðal sem allir geta lifað við. Ef einhver lendir svo í því að fremja mikið góðverk, eins og t.d. að bjarga fjölskyldu úr brennandi húsi, þá verði honum gert að fremja illvirki til mótvægis, eins og að sparka í gamla konu, til að víkja eigi of mikið frá staðlinum.
(þessu má svara á þráðnum "Glúmur þó!" í Almennu spjalli: http://www.baggalutur.is/viewtopic.php?t=2665)
Komdu sæl og blessuð Krossgata og þakka þér fyrir kveðjuna. Ég óska þér margra hamingjuríkra ára, eins og til dæmis Frella og Hórasi, þeir eru ákaflega hamingjuríkir árar. Þakka þér aftur og haltu áfram að laumupúkast.