Það er vissulega til slæmt fólk hér í heimi. Fólk sem vinnur öðrum illt án þess að hugsa sig tvisvar um og jafnvel þeir sem sækja í að vinna öðrum illt með mikilli áfergju og algjöru skeytingarleysi gagnvart þeim sálum sem þeir særa. Það er engum greiði gerður með því að þykjast að slíkir einstaklingar séu ekki til en það er hollt að hafa líka hugfast að þeir eru sem betur fer ekki á hverju strái.
Þegar fólk stendur frammi fyrir einstakling sem í raun er illur í eðli þá er einnig margt sem við verðum að hafa hugfast. Enginn er svo illur að í honum leynist ekki eitthvað gott og mannlegt. Eitthvað sem snertir samúð góðs fólks og eitthvað sem fær mann til að finna til samsvörunar með honum. Hinir sannarlega illu vita vel hverjar sínar góðu hliðar eru og þeir rækta þær jafnvel því það veitir þeim vellíðan og einnig finna þeir hvernig hendur þeirra verða frjálsari og tortryggni samferðamanna minnkar í þeirra garð.
Slík hegðun er þó á engan hátt einskorðuð við illvirkja því þetta gerum við öll á einhvern hátt - ég nefni þetta til að minna á að hinir sönnu illvirkjar eru menn líkt og við og hafa kosti að bera sem eiga það til að blinda okkur fyrir ókostunum eða jafnvel fá okkur til að afsaka og líta fram hjá þeim ókostum þeirra sem okkur eru augljósir.
Af mínum kynnum af mannfólki þá hef ég kynnst nokkrum illa innrættum einstaklingum en mér til lukku hef ég aldrei verið illa særður eða skaðaður af illvirkja. Af þeim sem ég hef haft þá reynslu af að hafa samskipti við þá verð ég að segja að flestir þeirra áttu það sameiginlegt að það gustaði af þeim þegar svo bar við, með drifkraft og einbeittan vilja, gráglettni og ögn af stórmennsku - en voru jafnan skelfilega mistækir og áttu erfitt með að halda hlutunum á réttri braut.
Svo er vitaskuld önnur tegund illvirkja sem ekkert gustar af en það eru hinir hægu og bitru. Slíkir einstaklingar geta líka reynst fólki skelfilega grimmir en bera þó með sér þann kost að yfirleitt reyna þeir ekki eins mikið að fela óbeit sína og biturð og maður veit betur hvar maður hefur þá. Þeir hafa vissan heiðarleika við óbeit sína gagnvart manni sem ég hef alltaf talið þeim til tekna.
Allir þessir einstaklingar hafa vafalaust verið illa leiknir af mörgum í gegnum tíðina, illt getur af sér illt. Í upphafi óverðskuldað og síðar kynnast menn illindum sem þeir sjálfir voru valdur að. Fátt fer jafn illa með sálina í fólki og þeirra eigin illska. Jafnvel þeim sem af sönnu hjarta óska þess að hætta að særa þá sem eru sér nærri getur reynst það nánast óyfirstíganlegt að verða ekki eldri siðum að bráð. Allt er þó vitanlega mögulegt og með góðu má hjálpa til með að rækta burt hið illa, lækna gömul sár. Illt verður ekki með illu burt rekið, það er víst. Það er hið góða í okkur sem við verðum að rækta, það er það sem veitir okkur hamingju. Það er hlutur sem við vitum öll innra með okkur, allir vita að sú tilfinning að reynast einhverjum sem maður elskar ákaflega góður er einhver sú ljúfasta sem við kynnumst. Að ég tali nú ekki um þá tilfinningu þegar einhver sem elskar okkur reynist okkur ákaflega góður þegar við þörfnumst þess helst.
Það er mín skoðun að ekkert reynist okkur betur í leit að hamingjunni en að vera góð, þar held ég að hinn sanni tilgangur réttlætiskenndarinnar liggi, hann er ekki að dæma hvort aðrir séu góðir eða slæmir heldur til að hjálpa okkur að varðveita það sem er gott í okkur. Góðmennskan er okkar rétta hlið og jafnframt sú auðsærðasta, við verðum því að standa vörð um hana og neita öðrum um að svipta okkur henni því hún er sannarlega okkar dýrmætasta eign.