Ljóðskáld mér sýna, svo ei um er að villast,
að þeirra er málið og hjartað.
Er ódauðleg blómstrin af skáldvörum vella,
váleg sú fegurð að innan.
Sálir sem hlýða, af ljóðrænu fyllast,
fríðar af heilbrigði, ást sinni skarta.
Svo dúndrandi hjartslætti kvíðann burt hrella,
hamingju sína þær finna.
Minni menn glíma, mér líkir, á trauðyrðum tryllast,
tafsa og undan ríminu kvarta.
Ég með háfleygum eyrnaskít naumskarpa heilla,
hamast að flækja minn tvinna.
Þetta er í það minnsta ekki ljóð sem engum líkar fyrst að mér líkar við það.
Ég færi þér kúdósir til eignar.
Þesi titill er öskrandi snilld, kallar svo sannanlega á viðbrögð, reyndar er samningurinn ekki síðri. Bravó Glúmur minn.
Piltar, nú verður kallinn bara montinn. Það gengur ekki. Glúmur, þú sökkar! [Lítur í kringum sig og gáir hvort allir viðstaddir su ekki örugglega komnir í vont skap]
Nú varstu helst til seinn hlewagastiR, því ég er rígmontinn og hef verið til fjölda ára.
Hinsvegar var kannski óþarfi hjá mér að láta þessi óverðskulduðu ljúfmæli í minn garð óþökkuð. Sérstaklega þótti mér gaman að sjá frá hvaða jöfrum lofið kom, ég er ykkur afar þakklátur - því alltaf má á montið bæta.
Bless Glúmur minn, það var ánægjulegt að kynnast þér. Þú hefur verið mér góð fyrirmynd og innblástur um dagana. Vertu góður.