Ţađ er sárt ađ sakna. Í gćrkvöldi varđ mér ljóst ađ ţađ á jafnvel enn frekar viđ um ađfangadagskvöld en önnur kvöld ársins. Ćtli dásamleiki ţessa einstaka kvölds magni ekki upp ţrána um ađ hafa alla, sem mađur elskar, nćrri sér.
Hiđ unađslega ađfangadagskvöld -
aldrei hefur gleđin meiri völd.
Hún smýgur gegnum sérhvern kima og krók
og kyssir ţann, sem drungi áđur skók.
Kertaljósin loga undurbjart
og ljúfum geislum varpa - hvílíkt skart!
En eitthvađ ţungt er hér, sem hrjáir mig; -
ég hef allt sem ég ţrái - nema ţig.
Ţótt alheimsauđ ég fengiđ gćti' ađ gjöf
og gullnu fleyi siglt um vötn og höf
er heitust jólaósk mín ávallt sú
ađ einhvers stađar nćrri mér sért ţú.
Ţar eđ hver einasti orđabegur hér fyrir ofan inniber orđiđ fallegt ţá er ţađ sennilega orđiđ stađreynd ađ ţetta sé fallegt ljóđ.
Svo ţađ er best ađ útvíkka gagnrýnina ađeins og segja mitt álit umbúđalaust...
Fallegt en vćmiđ...
Ţetta finnst mér ótrúlega fallegt (en ekki of vćmiđ), ekki síst vegna ţess hversu nćrri ţetta kemst mínum eigin hugsunum. Takk fyrir ţetta kćri Pó. [Ţurrkar örlítiđ tár af hvarmi]
Huxi og Bu eru bara ađ reyna ađ vera harđir naglar. Líklega hafa ţeir báđir fellt tár viđ lesturinn, en fyllst síđan afneitun viđ eigin tilfinninganćmi.
En kćrar ţakkir allir, fyrir falleg orđ.
Vćri ekki sniđugt ađ gera jólatexta viđ lag Dabbodds; Viđ Reykjavíkurtjörn - nafni ţessarrar ljóđagerđar. Ţegar ég las 'Á Ađfangadagskvöld' söng ţessi lagstúfur inní mér.