Ţetta er mitt fyrsta félagsrit og mér finnst ég vera rosalega blautur á bak viđ eyrun, međan ţessi orđ eru rituđ. Međ von um ađ ég geri allt rétt og sé sjálfum mér og öđrum til sóma međ skrifum mínum birti ég hér lítiđ og fallegt (ţótt ég segi sjálfur frá) ljóđ.
Ég átti leiđ um ljótan stađ
og langar frá ađ segja,
ţví lyktin minnti á sorarsvađ -
ég sór, ég myndi deyja.
Svo sá ég nálgast mikinn mann
sem minnti á soltinn rakka.
Í vinstri augntóft hafđi hann
hálfan kakkalakka.
Ađ sjá ţann mann var sorgleg raun,
mig sveiđ í allt mitt hjarta.
Rétt viđ nef hans lafđi á laun
lođin graftarvarta.
Verri en allt, sem var og er,
vartan líktist sulli.
Og eina hafđ'ann uppí sér
eđaltönn úr gulli.
Ađrar tennur eins og klćr
af ógurlegri skessu.
Um hálsinn skriđu skrilljón flćr -
og skánar ekki úr ţessu.
Um hann runnu gröftur, gall
og gulur, blautur svitinn.
Hratt um nasir horiđ vall,
hrátt - og grćnt á litinn.
Úr hans kjafti slímugt slef
slettist ansi víđa.
Vörtum grafiđ var hans nef
og vantađi bita íđa.
Úr mjöđm hans stóđu brotin bein -
blár hann var og marinn.
Varla hár á höfđi nein
og húđin víđa farin.
Um hćgra augađ, langa leiđ
lćddist vír međ gadda
og út um vinstra eyrađ skreiđ
ófleyg grćđgispadda.
Svo sá ég úriđ, sem hann bar
og sá hans löngu fingur -
komst ađ ţví ađ kappinn var
kreppuholdgervingur.
...eđa bara fyrrverandi útrásarvíkingur.
Ţakka jákvćđ viđbrögđ og frábćran brandara frá Hlebba [hlćr upphátt inni í sér ađ ótrúlega fyndna brandaranum hans Hlebba]
Yndi ćđi! Svaka flott!
Mér fannst samt erindi sjö ekki alveg bera sig nógu vel miđađ viđ hin. (Ekki svo ađ skilja ađ ég geti nokkuđ betur.)
Ţetta er skuggalegur náungi sem ţú hefur hitt ţarna. Eins gott ađ hann hefur ekki orđiđ á vegi mínum. Ţá yrđi ég smeykur...