Seint um kvöld er kvakar álft,
kvalinn svanasöngur
lognar út ţví lífiđ sjálft
líftryggir ei lengur.
Háreist álftin hvikar senn,
hćgt nú kraftinn ţrýtur.
Eins og hendir marga menn,
mögur guđ sinn lítur.
Hausinn fellur hnigur nú
í hálsi enginn kraftur
Fer hún nú um feigđar brú
fljúga mun ei aftur
Eđa flytja inn tígrísdýr til ađ láta ţau veiđa álftir, venjulegir heimiliskettir eru ekki nógu stórir til ađ ţora í ţćr.