Eitt sinn á balli í afskekktri sveit,
afdala bændur þar drukku.
Sætasta stúlkan á samkomu leit,
sómapilt, dömu til lukku.

Og þar sem að brennivín blandast við dans
má búast við talsverðu gaman.
Er dansleikjum lýkur kemst margur til manns,
þó mest virðist ráða því daman.

Oftast nær þarf ekki meira en mey,
mjög fulla, út ælda´ í framan.
Segja við einhvern strák of fullan, hey!
,,ætluðum við ekki heim saman?"

Þetta´ er víst oftast hin íslenska leið,
og ætla ég flest sambönd dubba.
Upp sem smá fyllirís asnalegt skeið,
og annað hvort kannski mun gubba.

Ég gef mér það, þau hafi þannig tvö hist,
þreytt eftir ballið og fjörið.
Foreldrar Huxa þar héldu í tvist,
hafandi fundist það kjörið.

Þeim frábæra atburði fögnum við nú,
í fátæklegum hjörtum okkar.
Grandleysi foreldra´ í getnaði jú,
það gleymdust víst heima´ allir smokkar.