Ég kann nú varla svona. Hinsvegar ţykist ég vita ađ honum myndi ţykja vćnt um ađ ég hafi allavega reynt.
Veit ég núna vinur minn,
varla hvađ skal segja.
Ţó sjáumst viđ nú varla´ um sinn,
vil ég ekki ţegja.
Ýmislegt var um ţig sagt,
eins og flesta menn.
Meir á ţig en mig var lagt,
og mikiđ kom í senn.
Margoft sáttir sátum viđ,
í sígarettureyknum.
Ţegar allt var ađeins biđ,
eftir fćri´ í leiknum.
Og týpiskt ţú ađ tefla djarft,
til ţess varstu fćddur.
Nú aldrei vinur aftur ţarft,
ađ engjast raunamćddur.
Kappinn minn ég kveđ ţig nú,
kćrlega ađ sinni.
Vona ég ađ vitir ţú,
ađ verkiđ tókst ţar inni.
Mig grunar nú ađ ţetta eigi sér dýpri rćtur en í einhverjum leik á internetinu.
Ţetta er fallegt ljóđ sem minnir mig á ađ ég samdi eitt sinn ljóđ um mann sem talinn var af. En sá virđist ennţá vera sprelllifandi svo ég ćtla ađ endurútgefa ljóđiđ aftur.