Mér er fyllilega ljóst ađ hćgt er ađ setja út á ţennan sálm af margvíslegum ástćđum. Ég hugsađi mikiđ um ţađ en ákvađ ađ senda samt.
Haustiđ lćđist eins og úlfur ađ bráđ,
ekki sporna viđ ţví nein mannanna ráđ.
Og ţegar ađeins betur er gáđ,
er allt fyrirfram ákveđiđ.
Ég, ţú, sólin og hafiđ,
og allt ţađ sem er horfiđ og fariđ.
Draumar mínir skotnir í kafiđ,
ţađ fćr engin lengur ađ skipa mér fyrir.
En eins og međ allt sem ég ekki hef,
er stöđugt minntur á ţađ og međan ég sef.
Spinnur ţú yfir mér draumavef,
Ađeins ţú gćtir skipađ mér fyrir.
Ţú ert međ eitthvađ í gangi ţarna. Ástćđulaust ađ finna neitt verulega ađ.
Persónulega fyndist mér ţó líklegast enn meira variđ í kvćđiđ, ef ţađ vćri annađhvort dálítiđ háttbundnara eđa jafnvel ennţá frjálsara í formi.
Ţetta er bara fínt svona verđ ég ađ segja.
ekki fullkomiđ en fullkomnun er líka stórlega ofmetin ekki satt.
Ţetta er sálmur, en nú vantar bara ađ hann sé sunginn í Grafarvorgskirkju. [Glottir]