Dagurinn í dag byrjaði ekki nógu snemma. Þó í rauninni byrji hann alltaf snemma, stundum bara tek ég ekki þátt í honum fyrir en um hádegi. Aldrei get ég sofið lengur. Það vill nefnilega svo til að ég bý við hliðina á leikskóla og ef ég sökum leti minnar í vaktafríum eða barferðum í miðri viku ákveð að sofa út, er það ekki hægt nema mesta lagi til hádegis. Þá fara börnin út að leika og það er ekki fyrir nema heyrnadaufa að sofa út í gegnum þau læti sem myndast í svo fjölmennum stórfiskaleik og tíðkast í þeim skóla.
Ég staulaðist á fætur og rölti yfir. Fóstrunar og börnin eru farin að þekkja mig ágætlega og um leið og ég opna hliðið hlaupa alltaf einhver börn til mín brosandi út af eyrum, öll út í sandi. Þau vita samt að áður en ég er tilbúinn að leika eitthvað verð ég að fara inná kaffistofu og fá mér kaffi. Fóstrurnar heilsa mér alltaf og spjalla aðeins. Eftir tvo bolla af kaffi er ég orðinn góður og fer út. Þar blasir hann við mér í allri sinni dýrð. Sú guðs veraldar almáttugs ásjóna. Sandkassinn.

Ég veit ekki hvað það er en einhverra hluta vegna veitir mér ekkert jafnmikla hugarró og að sitja þarna í sandkassanum, uppá litlu bláu gröfunni og moka holu í sandinn. Það er eitthvað við það að sem lætur mig gleyma öllum mínum vandamálum og ég er aftur orðinn strákur. Áhyggjulaus og hamingjusamur. Börnin hjálpa mér og þann hálftíma sem ég og þau eyðum í mokstur gæti ekki verið eytt á betri vegu.
Ég veit ekki hvernig það orsakaðist að ég fór að vera tíður gestur þarna á leikskólanum og sennilega hvergi annarstaðar í öllum leikskólum landsins tíðkast það að 23 ára gamall karlmaður fái að labba inná leikskóla, sníkja kaffi og leika sér í sandkassanum. Þennan stutta tíma sem ég ver í sandinum er ég maðurinn. Allir vilja heyra hvað ég hef að segja, ég er spurður álits á hinum ýmsu hitamálum dagsins eins og hver eigi að ver´ann og hver gæti hafa falið rauðu, góðu skófluna. Svo leysi ég úr hinum ýmsu ágreiningum og líður eins og miklum sáttasemjara. Þennan hálftíma sem ég ver á leiksvæðinu er ég mikill maður. Stærstur, sterkastur og klárastur.
Svo kveð ég og labba út um hliðið.

Þá er ég aftur orðinn meðalstór, aumur og hálfviti. Og öllum nema móður minni er sama hvað mér finnst.