.
Hér hefst líf þeirra er jörð þessa gista. Hér er frumlíf við tekur framlíf.

“Hef ég lifað áður.”
Margur spyr þannig og ekki af ástæðulausu. Mjög mörgum finnst þeir hafa verið til áður. Mörgum finnst þeir hafi komið hingað og þangað áður. Margir finna til þeirrar kenndar að þekkja þennan mann og eða kannast við staðinn og finnast þeir eigi þátt í sögu staðarins. Fjölmargar og skemmtilegar frásagnirnar eru sagðar um fortilveru.

Spurt er um skilning á fyrirbærinu, er allt sem sýnist.
Ef ekki, hvað er rétt. Er að marka tilfinningu manna og sjónarhorn þeirra.
Hvaða aðrar skýringar eru til um þessar kenndir, ef endurburðarhugmyndin er ekki rétt.

Margt er að athuga við þessa kenningu
Bent skal á að önnur kenning sem gefur næstum, ef ekki alveg, svar við spurningum endurburðarsinna og að auki, rýrir ekki á nokkurn hátt sögugildi né trúverðugleika þeirra er frá segja.

Það er kenning Dr. Helga Pjeturss.
Kenning um endurmótun mannsins á öðrum hnöttum, eftir eða við andlátið. Þar kemur maðurinn fram sem hann hefur skipað sér niður samkvæmt lífi sínu hér á jörð.

Það ótrúverðuga við þessar kenningar segir folk, er framlífið á stjörnum.
Er það svo fráleitt. ?

· Þegar maður hefur fengið staðfestingu á tilveru framlífs á ýmsan hátt t.d. sem hluta af náttúrulögmáli, verður maður að ætla framliðnum heimkynni.
· Vegna eðli málsins og hitt að við trúum ekki á anda, verður að ætla framlífinu verustað í efni.
· Þegar rannsakandi kemur að þessum lið og lítur á bæði lögmál og upplýsingar frá framliðnum, og þar sem við verðum ekki var við annann efnisheim meðal okkar, getur hann dregið ályktanir sem visa á aðra hnetti þar sem einstaklingurinn endurmótast og heldur áfram ífi sýnu.

Hvað er svona ótrúlegt við það.
Sem kenning gengur hún upp í heild sinni.

Sækjast sér um líkir, samkvæmt stillilögmálinu.
Hinn látni á ekki afturkvæmt til jarðar sem barn, en getur í fyllingu tímans komið í heimsókn, þegar jarðarbúar hafa þroskast áleiðis til guðlegrar verundar við ástundun kærleikans.

Eftir að á nýjan jörð er komið, fær viðkomandi tækifæri að yfirfara ævi sína og líf, gott og illt, ef hann hefur það á samviskunni.
Öll upprifjun er í reynd endurlifun, því minningarnar geta bæði verið harmþrungnar og hamingjuríkar. Mörgum reynist upprifjunin þungbær, en að lokum endar þetta sem og annað sem byrjað er á.

Þegar þessum ósköpum er lokið, tekur við aðlögunartími og lærdómur fyrir þá sem vilja.
Margur verður of sáttur við hlutskifti sitt og getur það tekið fjölmörg ár þar til löngun kemur til aukins lærdóms og þroska.
Geta má þess að illa gengi með skóla kerfið ef enginn eða fáir vildu komast upp úr 1. bekk. slíkt fólk skapar vanda þar eins og hér.

Eitt er þó víst, að allir, hversu illir sem þeir eru, komast að lokum á framfaraleið og leita í átt til ljóssins, (þroskans) kærleikanns.

En hvað varðar endurburðarkenninguna og tilfinningu manna að þeir hafi lifað áður, þá er því til að svara, að allt er þetta samband við áðurlifendur og tengingu við aflsvæði þeirra, er fyrrum gistu staði er tilfinning fyrir fortilveru kom til staðar.

Þegar þroski mannsins í framlífi hefur stigið upp fyrir aflsvæði umhverfisins, flytur hann á annan stað og svo kolla af kolli, þar til hann flytur á enn annan hnött, til enn meiri þroska og í átt til að verða sjálfur guð og skapari veralda og
lífs, í óendanlegum geimi.

Kenningar Dr.Helga Pjeturs´s ganga lengst í að skýra og gefa svar við spurningum um tilgang og framhald lífsins og líf í alheimi.

Kenningarnar styðjast við efnisheim, jarðfræði og náttúrulögmál, enda er allt sem gerist á jörðinni, hluti af lögmálum veraldar og öll lögmál hafa feril, hvort sem þau eru efnisleg (eða andleg ), annars gerðust þau ekki.
Kveðja Ahraun