Ætli það leynist ekki einhverstaðar dévaður þágufallsjúkur ræfill á salerninu mígandi í "sér" eins og hún mun sjálfasagt reyna að halda fram og aftur og út um allt í eitt skipti fyrir öll enda verður ekki við neitt ráðið sem röngum manni um kennir hvaðan í einu og hverri á sömu stundu sem og sá sem sú sagði sjást aldrei fyrir, fyrir sín afglöp og eymingja hrumlegu fölleitu skjöl.

Nei takk, ekki mig, þakka ykkur fyrir, svona gengur ekki lengur og svo semja ræfils tuskurnar við sjálfa "sér" í sífellu eftir að hafa miklast í eigin mykju um mánaða skeið, bara til þess eins að vekja á sér athygli.

Passi sig enginn á eigin aumingja skap má búast við að Voðinn verði vís hvað og hverju, hvenær einginn veit með vissu, en vissulega verður Voðinn vís. Voðlaegur yrði Voðinn víst væri hann ekki stundvís. svo sjá þei sjálfa sig í "sér" þó sögnin hafi ekkert með þjónkun að gera. Svo halda þeir að þeir geti talað og malað og muldrað og tuldrað. Skárra væri það nú.

Menn sem ekkert gera nema að tala um það hvað þeir hafi gert mikið, munu þeir einhverntíman gera einhvern skapaðn hlut nema að mismæla "sér"*

Ég hygg eigi, af ávöxtunum þekkjum vér aldinviðinn, sem er aldinn og hefur alið líf af sér um háa herrans tíð, ó sei sei jú.

Ekki sens sjúklingar sem geta ekki skollast til að skrifa rétt - skrifa rangt.