Ég var að gefast upp á að lesa bókina sem ég fékk senda frá Íslandi um jólin, það var bókin Myrká eftir Arnald Indriðason. Eftir að hafa lesið um það bil hálfa bókina er mér hreinlega orðið flökurt og held ég verði að vara ykkur við henni. Ég hef áður reynt að lesa bók eftir þessa "stórstjörnu íslenskra glæpasagna" og yfirleitt gefist upp en aldrei sem nú.

það er ýmislegt í þessari bók sem mér bara finnst ekki í lagi.
Persónur Arnaldar eru jafn óhuggnanlega klisjukenndar og í öllum hinum bókunum hans. Aftan á bókakápu er vitnað í þýskt dagblað og segir „"Arnaldur skapar persónur af holdi og blóði... á heimsmælikvarða"“. Ég er viss um að annað hvort eru þjóðverjarnir svona afskaplega ílla lesnir, eða þá þetta hefur verið einhver kaldhæðni í þeim sem útgáfan hefur ákveðið að misskilja. En persónurnar eru allt annað en á heimsmælikvarða. Þær eru allar eins og þær hafi verið búnar til á auglýsingastofu, týpískar steríótýpur af íslendingum, eins og þeir hafa birst í banka og bílasölu auglýsingum síðustu árin.
Glæpamennirnir eru miskunlausir, fórnarlömbin aumkunarverð með slæma fortíð, löggurnar snjallar en þreyttar, líka með slæma fortíð, fjölskyldur þeirra samanstanda af fótboltaglápandi skotveiðimönnum, vandræðaunglingi og undrabarni, sem á auðvitað iPod. Allt er svart eða hvítt. Erlendur borðar svið niðrá BSÍ. Fortíðin er vond.

Svo eru það efnistökin. Sakamálið sem bókin fjallar um er leyst á fyrstu 15 blaðsíðunum. Það þarf engan Sjérlokk til að sjá glæpinn út, restin af bókinni er froðusnakk um þessar hundleiðinlegu persónur, sömu helvítis fortíðar endursagnirnar (af persónum sem maður hefur lítinn sem engan áhuga á fyrir, gaman að kafa dýpra í klisjupottinn) og eru í öllum bókum Arnaldar og eru alltaf eins, og svo einhver siðferðispredikun um hvað kynferðisglæpir eru slæmir og hvað höfundurinn er á siðferðislega háum stalli að benda á það, en því miður verður sú predikun ekkert nema innantóm hræsni því fyrstu blaðsíður bókarinnar eru ekkert annað enn leiðarvísir um hvernig skal bera sig að við kynferðisglæpi á skemmtistöðum. Ég velti því mikið fyrir mér meðan ég las fyrstu kaflana, hvort feminista félagið hafi gert jafnmikið fjaðrafok yfir þessari bók og þeir gerðu yfir þjóðhátíðarlagi stórsveitarinnar síðastliðið sumar. Ábyggilega ekki.

Verst finnst mér þó, að allur ritstíll Arnaldar ber þessara predikana glöggt merki og hvað hann er að tala niður til lesandans, Arnaldur veit betur en lesandinn, sem er bara vitleysingur sem verður að kenna hvað er rétt og hvað er rangt, þetta er sami ritstíll og tónn og maður sér hjá Þráni Bertelsyni í bakþönkum aftan á Fréttablaðinu.
Það vita flestir sem hafa dómgreind á við misþroska bavíana að nauðgun er viðbjóðslegur glæpur, en höfundurinn er á svo háum stalli að hann verður að básúna það á annari hverri blaðsíðu til að lesandinn sem er bara vitlleysingur, gleymi því örugglega ekki.

Að lokum vil ég bara segja að ef Arnaldur er „Einn bjartasti neistinn í heimi alþjóðlegra glæpasagna“, eins og prentað er einnig á bókarkápu og ég er viss um að er líka misskilin kaldhæðni, þá er samkeppnin sennilega ekki upp á marga fiska.