Lítil saga úr daglega lífinu.
Alla virka daga geng ég framhjá mýrarpolli á leið til vinnu. Á vorin lifnar alltaf yfir þessum polli og tilhugalíf hefst þar og miklar ástarsögur. Líka nú í vor sem önnur.
Á miðvikudaginn gekk ég þarna framhjá og var þá eitt andapar þarna, sem einokað hefur pollinn þetta árið. Hún lá þarna á einni þúfu afar afslöppuð að sjá, en hann stóð við hlið hennar, pinnstífur með hálsinn reigðan eins hátt og hann komst og starði út í loftið.
Þá datt mér í hug að þau hétu Geir og Ingibjörg og nú hefði Ingibjörg sagt eitthvað og hann snúið upp á sig. En mér sýndist hjónaband þeirra farsælt.
Í morgun synti Geir utan með pollinum í rólegheitum, meðan Ingibjörg slakaði á á þúfu út í pollinum.
Þessir andapar eru nákvæmlega eins og endur. En það væri vissulega fróðlegt að sjá hvað gerðist ef þeir hittu apa. Eru nokkrir apar á Íslandi lengur? Það verður líklega erfitt að gera rannsókn á þessu.
Annars var rólegt hjá þeim áðan, snyrting og sólböð bara.
Krossgata, ég er búin að segja þér að vera ekki að njósna svona um frændfólk mitt!
Svo lengi sem við öndum ekki að okkur kveikjaragasi, þá er ég til í allt. Andfélagslegt sem annað.
Þau hurfu af pollinum seinni part dags, kannski vörpuðu þau öndinni léttar eða að úr varð andardráttur. Geir kom augnablik við rétt undir kl. 4 eftir hádegi og leit yfir sviðið, en tók svo flugið. Ég bíð spennt að sjá hver staðan verður á mánudag.
.
.
.
Himna-samlífs hugarvíl
held ei yrði sáttur
Fengi ekki að eiga bíl
og enginn anda-dráttur