Kæra dagbók,
það er byrjaður í bekknum mínum strákur
og hann brosti til mín, hann er enginn snákur,
eins og gaurarnir sem alltaf ergja mig.

Hann er sætur,
og hann settist fyrir framan mig við glugga,
og þér finnst það kannski vera gömul tugga,
en ég upphafsstafi okkar dró
og utan um þá hjarta bjó
og teiknaði svo Amorsör
sem í það stakkst, og svo ég snör
tók blaðið upp og braut í tvennt,
það beina leið til hans var sent,
hann leit á það og lét svo inn í bók.

Inni í matsal,
þá ég bauð honum við borðið mitt að vera,
og svo byrjaði ég eftir því að hlera,
hvað í frístundum hann færi í
og fljótlega ég komst að því
að sund hann æfði sérhvern dag
en söngur væri aukafag,
hann vildi í hljómsveit vera með
og vonandi það gæti skeð
ef einhverjir hér æfðu á hljóðfæri.

Í frímínútum fórum við
í flöskustút, ég tapaði,
og því ég mátti kyssa hann á kinn.
Sem radísa ég roðnaði,
en reyndar einnig ljómaði,
því augnaráð hans á mér dvaldi um sinn.

Eftir skóla,
þá hann spurði hvort við spjallað gætum saman,
og spekingslegur varð hann svo í framan,
þegar gaf hann mér sitt emm ess enn,
já enn í kinnum heitt ég brenn,
og tölvan núna opin er
og áfram mun ég sitja hér
og dagbókina dúlla við,
þó dáldið löng sé þessi bið,
þá kemur hann samt örugglega inn.