Langt er síðan fann ég faðminn hlýja,
fundinn hélt að væri einn sá besti
aldavinur, elskugjafinn mesti,
atlot blíð mér lyftu hátt til skýja.
En alltaf fann ég efasemdir knýja,
oft svo fór að staðreynd varla festi.
Upp komst brátt um lygar bæði og lesti.
Loks mig virtust heitar kenndir flýja.
Svo einsemdin er ennþá fylgjan mín,
ei hún mér gefur neina gleði í ranni.
Aldrei þó ég aftur til þín sný.
Samt sem áður yljar minning þín.
-Öðrum hvort sem kynnist þekkum manni
eð' engum, sátt ég uni, beiskjufrí.
Sorglega fallegt fallega sorglegt. Hvað á maður eiginlega að segja, ég held að ég hafi fengið eitthvað í augað.
Best að taka fram að þessir "lestir" eru ekkert verra en drykkfeldni og þess háttar, og rímorð og stuðull.
Elsku Regína mín, þetta er ein sú bezta sonnetta sem ég hef lesið á okkar ástkæra ylhýra.
Kæra skáldsystir, megi hróður þinn lengi standa og mundu að bezt er að yrkja sig frá sorginni eins og Egill gerði forðum.
[ Roðnar og verður feimin] Ég er nú ekkert skáld. Og þið sjáið meiri trega í þessu en ég. En takk fyrir hlý orð.
Uppgjörið er talsvert yfir væntingum sem þó voru æði miklar fyrir. Ég mæli með yfirvogun.
Þú ert allavega meira skáld en ónefndur maður í Skerjafirði, sem titlar sig skáld í Símaskránni.
Glæsilegt Regína. Ég gerði árangurslausar tilraunir til þess að finna eitthvað klúrt í þessu kvæði en ég mun halda áfram að leita. <Glottir> Takk fyrir.