Tvær stelpur ganga á mjóum malarvegi. Þær eru í hlýjum fötum, enda það svalt að gufan sést þegar maður andar út. Nýplægðir akrar eru svartir, haustgul lauftré skera sig úr dökkgrænum bakgrunni greniskógarinnar. Fotatak þeirra hljóma á mölinni, þær eru eitthvað að spjalla í hálfu hljóði, þær eru að flýta sér í skólann, með bækur og nesti í bakpokanum.
Svo heyrist þrúsk úr skoginum. Brún belja kemur að veginum, svo önnur, þriðja. Búfé nágrannans gengur ennþá úti, eins lengi og hægt er, enda er hann með smala...
Strákurinn kemur á veginn eftir skepnum, hann er með birkihrís í hendinni. Hann er eldri en stelpurnar, einhverstaðar kringum fermingu, en hann fer ekki í skóla. Hefur aldrei gengið, það er sagt að hann sé skrýtinn. Að honum var ekki gefið eins vel og flestum. Eiginlega þarf ekki að segja það, maður sér það á honum.
- Ha, stelpurnar eru að fara í skóla, ha... bara flottar, ha...
Hann er í skitugum tötrum og með hor, en það gerir ekkert til. Hann brosir eins og hann væri í alsælu. Og kannski er hann.
-Já...
Þær vilja helst sleppa frá smalanum sem snöggvast, þær eru hálfssmeykar við gaurinn. Önnur þeirra tekur eftir því, að hann gengur berfættur, ennþá, og hefur hlýjað fæturnar sínar í volgri kúamýkju. Svo segir hann.
- Koma mikil stríð.
- Ha?
- Það kemur mikið stríð. Búmmbúmm og byssur. Fuglarnir flugu þannig.
Stelpan, sem tók eftir fótum hans, spyr svo seinna mömmu sína hvort strákurinn gæti vitað eitthvað.
- Uss, hann er ekki einu sinni læs.

En svo kom vetur og vor og sumar, og svo kom aftur haust. Þá sat stelpan á hestvagni, með nauðsýnlegustu eigur þeirra í pjönkum, ásamt bróður sínum og mömmu, og þau keyrðu þennan sama veg í vesturátt. Varaliðsmenn gengu austur, þöglir, allvarlegir, og heyrðist í fallbyssur í fjárskanum.

Að fuglarnir flugu þannig