Einu sinni var litil matvörubúð í Tallinn. Eigandinn sem var miðaldra kall réð sér ungan mann til aðstoðar. Hann reyndist mjög flinkur til allra verka og allt gekk vel. Svo kom einn daginn gamall maður í búðina og vildi kaupa hálfan kálhaus. Þar sem eigandinn hafði sagt við búðarsveininn, að öll grænmeti ætti að selja í heilu lagi, vildi hann ekki selja, en gamli maðurinn hélt áfram að biðja um hálfan, sagiðst ekki hafa efni á heilan.
Jæja þá, sagði strákurinn og fór inn til eigandans.
"Einhver hálfviti vill kaupa hálfan kálhaus", byrjaði sveinninn áttaði sig á, að gamili maðurinn hafði elt hann og heyrði hvað hann sagði, og hélt því áfram:
"En þessi herramaður hérna bauðst til að kaupa hinn helminginn".
Þegar strákurinn var búinn að afgreiða kom eigandinn fram og sagði:
"Þú ert flinkur til að leysa þér úr vanda. Hvaðan ertu?"
"Að austan, frá Narva"
"Og af hverju fórstu þaðan?"
"Æ, ömurlegt að eiga heima þar. Þar eru bara íshokkihetjur og hórur sem eiga heima þar."
"Krhm. Konan mín er nú reyndar frá Narva."
"Er það? Og í hvaða lið lék hún?"

Mér fannst þetta vel fyndið, en svo fór ég að hugsa, hvernig þessi brandari speglar vel sögu og nútíma Eistlands. Þessir frændur okkar hafa þurft að lífa undir harðræði, fyrst margar aldir undir þýskum barónum og nú siðast undir Sovétmönnum. Þá verður maður gæta tungu sinnar og vera flinkur til ð bjarga sér úr vandræðum. Og núna í siðustu tímum bil milli rikra og fátækra hefur stækkað, og erú sumir hetjur á ymsum svíðum, sumar neyðast til að selja sig (einkum i Narva þar sem er mikið af Rússum og mikið atvinnuleysi) og ellilifeyrisþegar sem unnu lifeyrið sitt inn á gamla tímanum þurfa að passa hverja krónu og kaupa bara hálfan kálhaus.