Nútímamenn eiga það til að kvarta yfir öllu baslinu sem er í kringum jólin, vissulega er mikið áreiti en það get ég sagt ykkur af eigin raun að meira áreiti er betra en ekkert áreiti.

Ég var eitt árið staddur á eyju nokkurri í nóvember-desember við grúsk og rannsóknir sem ég ætla að ég halda leyndu að svo stöddu, þar sem ekki hefur fengist niðurstaða enn sem komið er (kóbalt, tímaferðalög, Kölski, stjörnuþoka).

Í hverri viku kom póstbáturinn og bar með sér bréf frá ástmeyju minni og ættingjum, var það sannarlega góð stund, oft fylgdi með smákökur og annað smálegt, enda var kjörbúð staðarins ekki upp á marga fiska (hvað þá kjöt). Þó reddaðist það.

Það var þó í byrjun desember að það gerði fárviðri og hélst það nær óslitið fram í janúar. Því urðu engar ferðir milli lands og eyja þennan mánuðinn. Þá var veðrið oftast þannig að ekki var hægt að fara milli húsa á eyjunni og jók það á einangrunina enn frekar.

Ekki var dvölin góð á eyjunni þennan tíma, ekkert við að vera, útvarpseign ekki almenn og sá eini sem átti útvarp bjó hinum megin á eyjunni. Því fór mánuðurinn í það að grúska, en maður getur jafnvel fengið leið á því að lesa gömul skjöl.

Ég veit ekki af hverju ég er að segja frá þessu núna, en rétt í þessu var kunningi minn að kvarta yfir stanslausum jólaauglýsingum, bæklingum og öðru sem tengist jólunum. Þá sagðist hann vera að byrja að stressast upp vegna jólanna, óvissa um hvað skuli gefa, ekki búið að mála stofuna og annað slíkt. Þá varð mér hugsað til þessa mánuðs sem ég fékk ekki eitt einasta bréf, hlustaði aðeins á vindinn og gluggaði í gömlum skjölum og hugsaði með mér, þetta er skömminni skárra.