Ég hef í gegnum tíðina oft sagt eða gert hluti sem fólki þykir spaugilegir. Hér er dæmi.
Eins og fólk getur ályktað þá er ég ekki með bílpróf, og því þarf mamma oft að skutla mér þangað sem ég þarf að fara. Í eitt skipti þegar við vorum fyrir utan bílskúrinn benti mamma á hraðbrautina ekki langt frá okkur og sagði, "Sjáðu bílinn!"
Mér heyrðist hún segja "Sjáðu fílinn!" en engu að síður leit ég, af öllum stöðum, beint upp til skýja og reyndi að finna fílinn.
Ég fékk aldrei að vita hvað var svona spennandi við þennan bíl, því að mamma hætti ekki að hlæja í dágóða stund.
Haha.. ég er fegin að ég er ekki á einhverjum opinberum stað, því ég sprakk úr hlátri.
Dýrið fíll en eigi fuglinn fýll ?? [Bíður með að ákveða 'hláturmagn' þar til þetta mikilvæga atriði er komið á hreint]
Furða er það góð í stafsetningu að ég held að hún hafi verið að meina fíl en ekki fýl.
...sem gerir ástæður þess að hún horfði upp í himininn, einstaklega undarlegar.
Ég sé samt alveg fyrir mér svipinn á mömmu þinni þegar hún bendir þér á bíl og þú lítur upp í loft!
Ég skildi þetta þannig að það væri eitthvað ský sem leit út eins og fíll. En þetta er afskaplega sniðugt.
Ég meinti sko stóra gráa dýrið með ranann, ekki lýsisælandi kvikindið.
Annars væri þetta ekkert fyndið!
Fyndin saga. Ég er samt alveg viss um að mamma þín hefur ekki getað hætt að HLÆJA í dágóða stund. [Kímir]
Ég var einmitt að pæla í þessu orði... laga. Takk Jóakim.
Og takk allir hinir líka!
Það var ekkert Furða mín. Svona til að forðast misskilning, finnst mér stafsetning þín til fyrirmyndar og svona einstaka villur eru svo sannarlega fyrirgefanlegar.
Takk.
Já þetta með að hlæja eða hlægja hefur oft verið að ruglast í mér. En núna er komið nýtt dæmi lág og dróg sem ég fæ barasta illa skilið.