Háöldruð liggur hún
óhreifanleg föst við rúmið
í sal 24 gámi ellinnar
sem pökkuð síld í tunnu

Hún ferðast í huganum
gegnum aðalgötu æskunnar
í þokukendri súldinni eru
mynningarnar á næsta horni

Ung var hún verönd sólarinnar
sem kysti hafsflöt ástarinnar
bar gnæktarhorn gleðinnar
faðmaði roða morgundagsins

Í dag liggur hún hlekkjuð
á heimili hinna gleimdu
almenningsklósetti árana
í nálykt skammarinnar

Hún skríður inn í ræsið
í þvagi niðurlæingarinnar
saurarleifum nútímans
í afturenda þjóðarinna

Draumarnir bera hana
á vængjum sársaukans
að skólagarði æskunnar
í átt sumarsólarinnar

Af jörðu ert þú komin
þú gamla gleimda kona
þín er dýrðinn og sólinn
sem skýn yfir gröf þína

Þú ert rauða rósinn
sem vex í skólpi nútímans
og vekur samvisku okkar
ég elska þig langamma allra

Fyrirgef þú okkur öllum
þinn einlægur vinur
af skömminni roðinn
Gísli Eiríkur og Helgi