skyn dagrenningarinnar
afhjúpar sorgarsvefn ţorpsins
svíđur inn martröđinna
í svörtum lit óttans
í skugga húsarústana
uppbrendri beinagrindini
í ösku samfélagsins
liggur afskrćmdur hjólastóll
Djöfulsbit dauđans um húsinn
grenjar í andlit hinna horfnu
enginn slapp úr heljargreipum
gjöreyđingarherferđarinnar
allt er dautt ađeins kólnuđ aska
í brensluofni útrýmningarinnar
nokkrir blćddu út á engjunum
ađrir skottnir upp viđ húsvegg
í glćđunum sjást leifarnar
af tuskudúkkum barnana
sem földu sig undir rúminu
og sundurbrend lík ţeirra
í öskunni er fótur ungabarnsins
og fingurgómar móđurinnar
sótsvört skýn morgunsólin
í dagrenningu dauđans
eitt lítiđ blómafrć settst ađ
í útjađri eyđileggingarinnar
rót vonarglćđunnar fćr nýtt líf
í veikbyggđum líkama músareyrans
Hrikaleg sýn.
Verst finnst mér ađ hugsa til ţess ađ raunveruleikinn er engu fegurri.
Hver segir ađ raunveruleikinn sé ekki fagur? Ţađ er bara ađ kunna ađ horfa í rétta átt.
Ţetta er hrikalega sýn já en mér finnst síđasta erindiđ minna dásamlega á ađ mađur ţarf ekki ađ eiga mikiđ til ţess ađ eiga von og ţannig er raunveruleikinn líka...
Takk fyrir ţetta brćđur!