Rökkriđ fćrist yfir húsiđ
og slekkur loga andlitsins
í mynningunni ómar hlátur hennar
og skerandi grátur ungabarnsins
Nóttinn stingur út svartri tungnni
og sleikir sárinn sem ekki gróa
martröđinn lćđist um fjalargólv
í fótsporum hins grátandi barns
Dagrenningin blćs nýu lífi
í eilífan söng sorgarinnar
ţar sem hvert lítiđ tár myndar
dögg hins niđurbrotna hjarta
Hádegissólin gefur nćringu
til ţyrnirósar kćrleikans
til hinnar brustnu sálar
og hins óendanlega saknađar
í svölu síđdegiinu viđ hafiđ
leita ég eftir sporum hennar
viđ ströndinna í sandinum
finn ég örsmá fótspár
í útstrektum örmum kvöldsins
sćttist ég viđ lífiđ og dauđan
úr kvöldrođa hnygandi sólar
sprettur friđsćld jarđarinnar