Þessu nær jólum við komum. kemur góðgerðinn til okkar. viljinn að hjálpa eykst. Góðleiki okkar að hjálpa til ætti að gefa uppskeru, það er þó ekki altaf þannig.

Í árlamorgunstund hjálpaði ég vesalingnum nágranna mínum að ýta í gang Volvodruslunni hans.Tuttugu og fim mínútur í skítakulda , sjálfsagt stytti ég afgang tilverunnar um fjórðung. Eftir plágur , bláa fingur, ískristalla í hárinnu og bölvunn og blót , fór druslann í gang.

Kærar þakkir , þú hefur gert mér Bjarnargreiða mælti hann .Hvurslags vitleisa mæli ég, ekki hef ég gert þér bjarnargreiða. Það finst mér, seigir helvítis fávitinn og mig langar að kyrkja hann.Bjarnargreiði seigj ég við asnan fyrir framan mig,er greiði sem veldur meiri skaða en gagni. Hvaða vitleisa segir vitleisingurinn.

Orið Bjarnargreiði öskra ég á asnann kemur frá sögu um björn sem vildi fæla burt flugu frá nefi sofandi húsbóndar síns. Hann tók stein og kastaði á fluguna.

Skrítið seigir fíflið, í hvert skifti sem ég hjálpa konu minni, segir hon að ég hafi gert henni Bjarnargreiða. Núna skil ég af hverju ég hef verið svo leiðiur á lífinnu ,í þrjátíu og átta ára samkvæmi . Ég kanski ætti að labba ´því það er ekki nógu gott að keyra bíl , æstur og vonsvikin, ég fer bara og drekki mér tautar vinur minn.og gekk niðurlútur á brott

.Nokkrum dögum síðar las ég í blöðunumm um mann sem drekkt sér, enn það var ekki hann.

Í morgunn sá ég hann reyna að ýta í gang Volvodruslunni. Ég hjálpaði honum ekki. eða kanski gerði ég það? Hver veit?