Sigurður hét maður, kallaður Siggi. Hann átti tvo sonu, þá Vilmund kenndan við Afturenda og Þorstein Sníp. Þorsteinn og sambýlismaður hans Tómas frá Krús ættleiddu Knút, son Vilmundar ómaga úr Breiðholti og Katrínar Svíaprinsessu. Úr fyrra hjónabandi átti Þorsteinn hins vegar soninn Bárð.
Bárður fékk snemma viðurnefnið Breiðnefur og telja þar sumir að vísað sé til Ástralíuferðar hans með útskriftarhópnum í menntó, þar sem hann var bitinn í sitjandann af breiðnef með hundaæði. Aðrir segja víst að þetta hafi verið meinhæðið viðurnefni sem kona hans Súsanna hafi gefið honum, en Bárður ku hafa verið frægur fyrir að vera með afar ófullnægjandi þykkan skökul.
Fóstbróðir Bárðar var Fleðu-Fúsi pípari og heimsborgari. Fúsi er talinn geta rakið ættir sínar (með eilítilli aðlögun) í beinan karllegg allt til Sigurðar Fáfnisbana. Eitt sinn var Fúsi staddur í anddyri stigagangs blokkarinnar sem hann bjó í þegar Bárð bar að garði.
Mælti þá Bárður:
Ei fengið hef að halda inn
í hálfan annan mánuð
en Fúsi, elsku frændi minn,
fæst frúin kannski lánuð?
Svar Fúsa var á þessa leið:
Elsku karlinn, ekki get
öðrum lánað frúna
en bíddu, ekki fara fet,
færð í staðinn kúna
Bárður átti varla til orð:
Vita muntu melurinn
ei mínum fylgir staðli
kýrin (þetta krúttuskinn)
því komin mun af aðli
Fúsi átti þá síðasta orðið eins og ævinlega:
Við ástarbríma- skelfings -skort
skalt ei lengur dúsa
láta máttu ling í port
á loðnum gumpi Fúsa
Kysstust þeir þá að bændasið og héldu vinskap sínum ætíð eftir þetta.
Isak kennir ekkert fúsk
Ýta mæra skulum!
Fræða- manna fróðast -grúsk
færir oss í þulum.
Feginn er ég að eiga ekki ættir að rekja til slíkra manna, er Ísak lýsir hér.
Ég þakka kærlega fyrir mig. Viðbrögðin við þessari "kleine Geschichte" fóru tvímælalaust langt fram úr væntingum mínum sem og móður minnar, sem samdi hana.
Kveðja, Isak.