Láttu ekki svona Herbjörn... Þyggja er komið af orðinu Þaugg, sem er gamalt og gott íslenskt orð yfir það þegar menn ætluðu sér að fá eitthvað en óvitað var hvort af varð.

Svo helypur þú á þig kæri minn. Að hlægja er að halda sig til hlés, þegar bannað er að hlægja að pabba þá er bannað að fela sig fyrir honum.

Og hvað nafnið á blaðinu varðar þá er það ekki þess virði að vera að bruðla með stóra stafi í það... það er hvort eð er svo ómerkilegt og leiðinlegt. Eini ljósi punkturinn þar er Herman.

Ívar ef svo væri hlyti nafnhátturinn að vera þeyggja en ekki þyggja.

Maður á ekki að vera að ergja sig útaf mistökum hjá blaðinu, það vita allir að þetta er bara skeinipappír. Maður ætti kannski frekar að kvarta yfir því að það sé ekki nógu mjúkt fyrir rassgatið.

Stórkostlegt. Og svo er dýrðin líka ókeypis.
Slær þó ekki út rjúpnastytturnar.

Þetta er einmitt ástæðan fyrir því að ég les aldrei blöðin... bara hættulegt fyrir skapið og blóðþrýstinginn.

Og undarlegt orðalag má sjá eða heyra mjög víða. Er t.d. einhver sammála því að Baggalútur sje stærsta vefsetur í heimi ? Eða að 'Alexander stóri' sje þekkt nafn í mannkynssögunni ?

Gott innlegg, forsíðan var víða aðhlátursefni!

Ég hélt reyndar að það væri gömul stafsetning að segja „hlægja“. Sjálfri finnst mér skrýtið að sjá orðið stafsett á þennan hátt, en ég held ekki að það sé beinlínis rangt. Ég býst við að það séu margir sérvitringar af eldri kynslóðinni sem skrifa orðið svona. Líklega þeir hinir sömu og halda hvað fastast í zetuna blessaða.

Það kann þó að<b> hlægja</b> okkur (önnur sögn, ekki stafsetningarvilla) að komast að því að hinn germanski stofn sem orðið <i>hlæja</i> er komið af inniheldur svo sannarlega <i>g</i>. Í handritum er þessi ritháttur síst óalgengari en sá sem nú heitir réttur.

Í stafsetningarkveri Freysteins Gunnarssonar frá 1929 er skýrt út hvers vegna við ritum <i>g</i> í orðum eins og <i>drógum</i> og <i>þegjum</i>. Freysteinn klykkir út með því að so. <i>hlæja</i> sé undantekning sem byggist á hefð. Í beygingarmyndunum <i>hlógum</i> og <i>hlegið</i> kemur hið upprunalega <i>g</i> fram.

Til sönnunar um <i>g</i> í hinum germanska stofni er svo auðvitað enska orðið <i>laugh</i> og þýska orðið <i>lachen</i>. Nútímaenska hefur reyndar tapað önghljóðs-géi en stafsetningin varðveitir gamla framburðinn.

Hér er því rétt rangt en rangt rétt eins og svo oft vill vera í samfélagi okkar mannanna. Hlæ(g)ilegt.

Fínn pistlingur.

Síðasta innlegg var mjög fróðlegt. HlewagastiR mætti mín vegna skrifa eins og einn pistling um önnur atriði í íslenskunni þar sem hið rétta er rangt en hið ranga rétt. (Eða eitthvað annað í íslenskri tungu sem hann vill fræða okkur um.)

Það hlægir mig að lesa athugasemd Ívars við pistling minn. Ég veit ekki hver hefur eiginlega séð um íslenskukennslu í Ristilfirði, en þaðan mun kauði vera ættaður.
Sögnin að hlægja er vissulega til í merkingunni að kæta eða vekja hlátur þannig að ef vel tekst til, gæti maður farið að hlæja.
Svo þakka ég hlewagastiR fyrir gott innlegg í þessa umræðu.

Maður má ekki einu sinni snúa all rækilega út úr hlutunum án þess að menn fari að skæla og taka mig alvarlega... fyrr má nú aldeilis fyrr vera...

orð í tíma töluð

Láttu nú ekki svona Ívar, auðvitað vissi ég að þú værir að gera grín. Komdu á Næturgöltinn á eftir og ég býð þér í glas og Hexíu líka.
Svo skulum við bara hlæja saman.

Það hlægir mig mágur, saggggði Skarphéðinn, en alls ekki hlægjandi.

Þeim hefur farið aftur, blaðamönnunum, síðan ég var á Ísafold forðum.

Já, og ekki ríða Fjölnismenn lengur um héruð.

[Hlægr hástöfum]

Ég hlæG nú bara að þessu öllu saman og et fil vill hlæ_ir það einhvern!

Mér er nú bara hlágtur í hug núna...

Já, þið eruð gamansamir piltar og hlægið mig oft, þannig að ég fer að skellihlæja.

Íslenska er slungið og margþætt tungumál. Giska vandmeðfarið.

Jægja vignur. Þág þagð.

Ég er sjálf búin að fá nóg af Blaðinu. Ég er blaðberi hjá Morgunblaðinu og dreifi því Blaðinu á Laugardögum sem er ,,pain in the ass" Ég hef því ortið smá ljóð um Blaðið.

Fylli eigi póstkassa yður,
því það er ekki mannasiður.

Blaðið má eiga sig.
Hjökkum ekki í sama farinu
heldur segjum við.
"Hættum að dreifa Blaðinu,,