Þegar ég var í grunnskóla var það eins konar ,,tómstundagaman“ stráka-vina minna að hrinda mér inn í runna, á ljósastaura, rafmagnskassa og kyrrstæða bíla. Þetta var, held ég, svona gaman af því að ég er ekkert sérstaklega há í loftinu (162 cm) en af þessu hlaut ég oft skrámur og marbletti.

En nú er ég orðin eldri og er orðin sterk af mikilli íþróttaþjálfun (og komin með langar neglur) tek ég þá stundum í karphúsið sjálf. Nú er líður mér miklu betur með lífið (þó að mér sé einstaka sinnum ennþá hrint á kyrrstæða hluti).