Æj, trúmálin eru orðin svo slöpp eitthvað, gömlu greyjin. Eins og t.d. er Biblían orðin fullkomlega úrelt og álíka trúleg lesning og ævintýr Grimms. Mikið vildi ég óska að fólk hætti bara þessu kjaftæði og færi að trúa á hugsunina og sjálft sig. Fleiri Jésúa ef þeir hafa eitthvað vit í kollinum, endilega. Messías var bara bráðgáfaður, og mannkynið fattaði ekki brandarann.

Ekki er ég kristinn, enda heiti ég Jóakim. Ég er reyndar alveg sammála því að boðskapur sá er kenndur er við krist (því hann var stundum kenndur) sé fallegur og heilbrigður boðskapur sem á svo sannarlega við enn þann dag í dag.

Gleymum því heldur ekki að sá boðskapur er ekki bara til í kristni, heldur líka í öðrum trúarbrögðum, m.a. Islam.

Skál (í ákavíti)!

...og já, alveg er ég sammála hverju orði hjá þér Rýtinga. Seiseijá.

Einn fárra hópa sem má vera vondur við, má leggja í einlelti, má gera lítið úr, má lítislvirða og forsmá, eru kristnir. Það er ekki pólitískt rangt að gera lítið úr lífsviðhorfum kristinna og því virðist sú iðja vera helsta útrás krúttkynslóðarinnar fyrir gremju sína og frústeringar. Sbr. heimskulegasta vef á vefnum, Vantrú.

Allt vegna þess að fáir öfgamenn nota þessa trú til voðaverka. Vissulega fleiri hér áður fyrr en þá leyfi ég mér að benda t.d. Ásatrúarfólki á illvirki norrænna manna til forna.

Þess vegna er þetta fínt félagsrit og þarft.

Ég hef algjörlega hunsað þessa umræðu, enda er ég fullkomlega sáttur í minni vantrú en einnig fullkomlega sáttur við það að einhverjir hafi sína trú... hættum að tala um trú...

Ég er nú skráður í Þjóðkrikjuna, en ég get nú samt ekki talist trúaður einstaklingur. Ekki er ég kirkjurækin, fer fyrir kurteysi og virðingu í brúðkaup, jarðarfarir og þessháttar. Það er eins með trú og annað. Öfgarnar eru slæmar.

Guð er til í hjarta okkar flestra, hann segir okkur hvað er rétt og hvað er rangt, því kann oft að skjóta skökku við er menn tala um að aðeins sé einn Guð til. Guð var skapaður af mönnum og því mótaður fyrir manninn, en nútíminn virðist banna Guði að þróast með manninum. Djöfullinn getur líka náð sér bólfestu í hjarta mansins en þá er yfirleitt illt í efni og engar gleðifregnir. Þar sem oft er stutt á milli þeirra getur verið erfitt fyrir manninn að greina hvorn þeirra er að verið að vinna fyrir. Þarna á ég við þegar hryðjuverkamenn eða krossfarar drepa í skjóli þess að þeir séu eingöngu að drepa djöfla fyrir Guð sinn. Vísindamenn hafa marg oft reynt að afsanna biblíuna og rekast oftast á að þeir verði að fylgja þeirri merku sögu í kenningum sínum um áðurorðna atburði, biblían er rit sem segir söguna á sinn hátt í nafni kraftaverka guðs. Þó að oft sé ýkt og gert meir úr verkum guðs er hann og djöfullinn til í hjarta okkar allra sem gen er stjórnar hugafari okkar og kennir okkur að fyrirgefa og að hata en getur líka gefið okkur ranghugmyndir.

Þarna eru sumsé guð og djöfullinn andagervingar hins góða og hins illa í manninum, ekki satt? Ég get alveg gúdderað það. Það er ekki svo vitlaust, enda er þá í raun og veru verið að trúa á hið góða í manneskjunni.

Batteríið í kring um trúarbrögðin eru hins vegar af hinu illa, t.a.m. kaþólska kirkjan (og flestar kirkjur yfir höfuð) sem er veraldlegt stjórnval yfir almúganum og stendur fyrir hlutum sem eru ekki allir jafn fallegir. Sama gildir um klerkaveldi í Islam og fleira mætti nefna. Það allt saman gúddera ég ekki. Alls ekki!

Þú ert að skilja mig rétt, en þetta er bara mín kenning um Guð, maður á samt aldrei að afneita öllum möguleikum.

Ég skil ekki hvers vegna fólk sem trúir ekki á Guð þarf alltaf að endurtaka sömu rökin. Ef Guð er til er Guð einfaldlega til, punktur. Ef dulræn öfl eru til þá eru þau til, punktur. Til hvers að vera alltaf að endurtaka sama bullið ef enginn nennir að hlusta á það nema einstaka aðrir trúleysingjar?

Þú ert vitur Úlfamaður.

Málið um tilvist eða ekki tilvist Guðs snýst ekki um visku þeirra sem færa meðrök eða mótrök, heldur tilvist Guðs. Ef Guð er til skiptir í raun litlu máli hversu vitur ég er.

Hér er þó einn góður; hvernig heilsa þroskaheftir Danir? ´Davs´og veifa alltaf hægri hendinni.

... eða þannig.

Nú móðgarðu Esú, sem er ekki einu sinni Jesú!!

Og þá á ég við telpuna þarna að ofan

Jesús lifir. Hannn dó aldrei.

Með sama hætti má segja: Ef guð er ekki til, er guð ekki til. Þetta er bara einfaldlega ekki leyft í þeim heimi vísinda sem við lifum og hrærumst í. Þetta eru ekki rök, vísbending né sönnun. Hvað er svo verið að blanda slíku inn í trú? Það er einfaldlega ekki samverkandi.

Trú byggist einmitt á því að fólk trúi og spyrji ekki slíkra spurninga eins og: Er guð til? Ef hann er til, hvers vegna er hann ekki almáttugur eins og stendur í biflíunni? Hvers vegna stendur í biflíunni svona margt hræðilegt? ...o.s.fr. Sama gildi um önnur trúarbrögð; ekki bara kristni.

Ég hvet alla til að lesa biflíuna spjaldanna á milli, því fátt er jafn líklegt til að gera fólk að trúleysingum eins og einmitt það. Af hverju getur fólk ekki trúað á sjálft sig?

HMJG?
Jesú myndi blóta fíkjum og fara í fílu!

Lesið endilega biblíuna í heild sinni. Stórskemmtileg skáldsaga.

Jóakim Aðalönd. Fullt af trúðu fólki spyr sjálft sig að því hvort að Guð sé til, en prufaðu að svara mér þeirri spurningu hvort að Guð sjálfur geti efast um eigin tilvist.

Ég efast oft um tilvist mína.

Úlfamaður: Þú ert nú meiri hasshausinn maður...

Við ættum kannski að fá okkur í pípu með honum til að verða svona frjóir.

Flott og gott félagsrit!
Maður á að bera virðingu fyrir trú annarra, enda getur þetta verið miklu meira hjartans mál en aðrar skoðanir. Mottóið: "Ekki særa neinn" er ágætt til viðmiðs.

Sem merkilegt nokk var um það bil kjarninn í því sem Jesú kenndi, hvort sem hann var guðlegur sonur eða bara venjulegur trésmíðasonur með efasemdir um uppruna sinn. Kallinn var bara þrusuhugsuður, jafnvel ef hann var mannlegur.