Ég fór á ákaflega ánægjulega og skemmtilega tónleika sl. laugardag. Yfirskrift þeirra var “Meistaraverk Bítlanna” og átti þar að leika í heild tónlistina af tímamótahljómplötu þeirra “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band”.

Reyndar varð mér aðeins um og ó í byrjun tónleikanna þegar Sigurjón Brink steig á svið og söng lagið “Helter Skelter” af miklum krafti, en það lag er ekki að finna á ofangreindri plötu. Svo héldu tónleikarnir áfram án þess að nokkurt lag væri flutt af þeim sem ég hafði átt von á að heyra. Þá kom loks að því að Jón Ólafsson tók til við að kynna tónlistarmennina og tónleikana og kom þá í ljós að “Sgt Pepper’s” áttum við ekki að fá að heyra fyrr en eftir hlé. Leið mér þá strax betur, hafandi ekki misskilið mikið og fáandi helmingafleiri bítlalög en ég hafi búist við.

Hljóðfæraleikarar voru úr Sinfóníuhljómsveit Íslands og Rokksveit Jóns Ólafssonar og skiluðu þeir tónlist Bítlanna bæði lýtalaust og skemmtilega. Söngvarar voru þeir Sigurjón Brink, Eyjólfur Kristjánsson, Stefán Hilmarsson, KK, Björgvin Halldórsson og Daníel Ágúst Haraldsson.

Söngvararnir stóðu sig með prýði og KK kom skemmtilega á óvart. Ég hafði aldrei ímyndað mér hann sem litækan “bítlasöngvara” en hann skilaði sínu af miklum sóma. Hannn ruglaðist reyndar aðeins í texta lagsins “When I’m 64” (“fireplace” rímar nefnilega ekki við “go for a ride” en “fireside” gerir það hinsvegar) en þetta er algeng villa hjá þeim sem leggja þetta lag fyrir sig (undirritaður söng þetta sama lag síðast, við góðar undirtektir, á karókíbar í Edinborg sl. vor).

Ef benda má á eitthvað sem hefði betur mátt fara þá varð ég reyndar fyrir töluverðum vonbrigðum þegar Eyjólfur Kristjánsson söng lagið “Being for the Benefit of Mister Kite”. Lagið er ákaflega létt og grípandi og í hvert skipti sem ég heyri það tekst ég á flug í huganum... nema núna síðastliðið laugardagskvöld. Eyjólfur náði sér aldrei á strik í þessu lagi og hljómaði reyndar eins og hann væri af öllum mætti að reyna að halda okkur við jörðina og koma í veg fyrir flugið.

Stjarna kvöldsins var hinsvegar Daníel Ágúst Haraldsson. Drengurinn sá stóð sig með þvílíkum ágætum að manni virtist hann næsta ofurmannlegur. Bæði söngur og sviðsframkoma var vægast sagt stórkostlegt og ég hygg að “Lucy in the Sky with Diamonds” hafi sjaldan verið gerð jafn góð skil.

Þótt ég hafi skemmt mér konunglega langar mig samt að nefna að mér þótti alltof mikil áherzla á seinni hluta þess tíma sem Bítlarnir störfuðu saman. Elzta lagið sem flutt var á þessum tónleikum var “Yesterday” sem birtist fyrst á breiðskífunni “Help” í ágúst árið 1965 og næst elzta lagið var “In My Life” sem kom út á plötunni “Rubber Soul” í desember sama ár. Öll önnur lög tónleikanna voru frá árunum 1967 (árið sem Sgt. Pepper’s kom út) til 1970. Fyrsta breiðskífa Bítlanna kom út í byrjun árs 1963 og fyrsta smáskífan í lok ársins 1962. Síðasta bítlaplatan, sem kom út, var “Let It Be” um mitt ár 1970. Það má því segja að á því næstum átta ára tímabili sem Bítlarnir störfuðu hafi allt lagaval þessara tónleika, að undanskildum tveimur lögum, verið frá síðustu fjórum árunum.

Það hljómuðu því ekki grípandi lög sem allir þekkja á við “Please Please Me”, “All My Loving”, “A Hard Days Night”, “Can’t Buy Me Love” eða “Help” svo fáein séu nefnd. Mig grunar að sumum þyki þau ekki nógu merkileg í samanburði við sýrulög eins og “Strawberry Fields Forever” eða “I Am the Walrus”. Og mig grunar þeir séu til sem snobba fyrir þessum “þróaðri” bítlalögum en líta niður á “popplögin”. Sjálfur er ég alæta á bíltalög en ég hefði þó kosið að fá meiri breidd í lagavali og heyra eitthvað af þeim lögum sem þóttu byltingarkennd á sínum tíma og gerðu Bítlana vinsæla.

Á heildina litið var þetta samt hin ágætasta skemmtun og ég gef 4 stjörnur af 5 mögulegum.