.
Saga þessi gerist á sjöunda áratug tuttugustu aldar og er sögusvið hennar sá afgirti og afmarkaði afkimi Amerískrar lögsögu á hinum Íslensku suðurnesjunum er í almennu tali var kendur við varnarliðið. Þ.e. eða „upp-á velli” hjá þeim sem betur þekktu til og voru heimavanir á „vellinum”, við vinnu eða jafnvel í vinfengi við hina Amerísku hermenn.
.
Brian sat á stólnum sem hann sat yfirleitt á við vinnu sína í eftirlitsskúrnum við hliðið á vellinum. Þetta var annað árið hans á Íslandi og hann kunni bara nokkuð vel við sig hér í fámenninu og því fyrirbrigði sem íslendingar kölluðu kulda. Hann var sjálfur alinn upp í þeim hluta Norður-Ameríku Þar sem frostið getur farið alveg upp í 40gr.c.
.
Með honum á vaktinni eins og alltaf var George. Vaktirnar skiptust í þrjár 8 tíma vaktir á sólarhring og alltaf sama vaktin á sama tíma. Hann og George mættu kl. 17:00 og og voru til 01:00 um nóttina. Þannig hafði það verið þessa sex mánuði síðan hann var fluttur úr flugskýlinu og í eftirlitsskúrinn.
.
Eftirlits dagbókin var opin fyrir framan hann á borðinu og efst á henni stóð 24 júlí. Síðan komu nokkur bílnúmer sem höfðu farið í gegnum hliðið, annað hafði ekki verið fært. Gangandi umferð var undir ströngu eftirliti en ekki færð sérstaklega í bókina. Þar sem menn voru að fara fram og til baka í tíma og ótíma. Aðalverkefni hliðarvarðanna á þessum árum var að hafa eftirlit með óæskilegum gestum inn á völlinn og hverskonar smygli út af vellinum.
.
Klukkan á slaginu sjö hnippir George í Brian og bendir á mann sem kemur röltandi innan af velli í makindum sínum. Hann ýtir hjólbörum á undan sér og er breiddur stór stigapoki yfir botn hjólbörurnar sem þó virðast að öðru leiti vera tómar. Þarna var kominn hann Sigurður og um andlit hans eins og venjulega lék stríðnislegt glott; sem fór alltaf jafn innilega fyrir brjóstið á Brian. Hann vissi af langri reynslu að hér voru maðkar í mysunni. Sigurður var ekki allur þar sem hann var séður. Á hverjum degi síðustu sex mánuði hafði hann komið þarna að hliðinu og óteljandi voru þau skipti sem Brian og George höfðu leitað á honum sjálfum, í hjólbörunum, strigapokanum en allt kom fyrir ekki. Aldrei fundu þeir svo mikið sem bjórdollu eða sígarettustubb á karlinum.
.
Brian leit framan í Sigurð og spurði eins og reglugerðin sagði til um „Eitthvað tollskylt” „Onei strákar mínir bara hann gamli ég og hjólbörurnar eins og venjulega”…svaraði Sigurður, glotti ógurlega og tók upp silfurslegna tóbaksdós „svona strákar fáið ykkur nú í almennilega nefið, það drepur allt og ykkur sjálfa að lokum” Brian missti stjórn á sér í enn eitt skiptið og sagði rólegri en þó titrandi röddu af reiði. „Ætlar þú að stíga hér aðeins til hliðar svo þú verðir ekki fyrir umferðinni meðan að við leitum á þér. George hristi höfuðið en gat ekki annað en tekið þátt í aðgerðunum. Sigurður fékk sér hressilega í nefið og fór síðan eftir fyrirmælum hliðarvarðanna.
.
Hver fersentimeter á Sigurði, hjólbörunum og strigapokanum var rannsakaður. Eins og venjulega var þar ekkert að finna, bara alls ekki neitt grunsamlegt. Brian lá við gráti af vonbrigðum, þetta bara stóðst ekki. Hann vissi að eitthvað var ekki eins og það átti að vera. Guð minn góður hann var hættur að sofa út af þessu og ef að hann sofnaði dreymdi hann heilu raðirnar af Sigurði með hjólbörurnar. Svona leið síðasta árið hans á Íslandi og aldrei fékk hann grun sinn staðfestan á einn eða nokkurn annan hátt. Leitaði hann þó reglulega á Sigurði og í hjólbörunum það sem eftir var ársins.
.
.
Þó að Sigurður sé nú sestur í helgan stein og löngu hættur öllum viðskiptum eru fjölmargir bændur á Íslandi aftur á móti ennþá að hringja í númerið hans, til að leggja inn aðra eða þriðju pöntun á Amerískum gæða hjólbörum sömu gerðar og þeir fengu hérna um árið í póstkröfu.
.
Alltaf var þeim pakkað jafn nostursamslega í stóran stigapoka svo að þær rispuðust nú ekki á leiðinni.
.
.
.
.
Töfra Stundir