Mínir eru fress og læða, hvorttveggja bröndótt í hvítum sokkum. Þau eiga þrjá kettlinga sem allir eru svartir að lit en einn sker sig þó úr með hvítum bletti á nefi og vinstri framloppu. Hann er jafnframt sá eini sem ber nafn; Vetrarsorg. Bræður hans príla niður úr djúpum hárflókans þegar blístrað er á þá og reyna að gera bróður sínum (sem býr í hjartastað) allt til miska. Hann ver sig með klækjum og vélarbrögðum. Móðirin heldur fjölskyldunni saman og reynir að gera svo öllum líki sem tekst oftast en þó ekki alltaf. Faðirinn (sem ég kalla stundum Brand þótt hann heiti það ekki í rauninni) er venjulega úti á þekju og þekkir ekki muninn á réttu og röngu frekar en synirnir nafnlausu tveir. Hann gengst ekki við Vetrarsorg og vill meina að hann sé sonur aðkomukattar sem flæktist upp á öxlina á mér haustið '99 og lét sig hverfa skömmu síðar. Eins og nærri má geta til þvertekur mömmukisa fyrir þetta og skapar það óneitanlega rafmagnað andrúmsloft þegar hitnar í kolunum milli skötuhjúanna.
Eða er ég kannski bara súrrandi klikk?

Súrrandi klikk og ótrúlega snögg að tileinka þér ný trúarbrögð. [Sjúkk..!.. gott að vera ekki bara einn svona klikk]

Á mínum herðum hanga tveir hvítir kettir, fress og læða. Vilja öllum vel og meina ekkert illt. En þau eiga tvo svarta fresskettlinga, annar hleypur milli axla og framkvæmir án þess að hugsa til enda og hinn kettlingurinn er skelfilega þrjóskur og neitar að færa sig úr stað nema í fulla hnefana. En pabbi gamli á það til að messa yfir strákunum og benda þeim á hvað það sé nú gott að vera góði gæinn. Stundum hlusta þeir. Það þýðir þó lítið að tjónka við þeim fljótfæra þar sem hann er vart búinn að meðtaka skammirnar þegar hann næsta skammarstrik er framkvæmt. Hinn ketlingurinn stendur alltaf með bróður sínum og neitar að samþykkja mistök hans. En oftast nær pabbi gamli að snúa þeim þrjóska eftir mikið tiltal og jafnvel leiðindi.
Ég held að við séum öll súrrandi klikk en það er bara svo gaman!

Dásamlegur texti, dásamlegur texti! Þakka þér fyrir Heiðglyrnir. Þú gætir gert stóra hluti á alþjóðlegum vettvangi.

[Ha, já...Fer að pakka]

Kettirnir mínir eru hin skárstu grey. Högni og læða. Hann er að mestu grár en með svarta sokka og blett á endanum á rófunni. Hún er aftur á móti þrílit. Og virðast litaflekkirnir oft á tíðum færast til svo ómögulegt er að skilja hana.

Saman eiga þau samt (þótt ótrúlegt megi virðast) hvíta kettlinga. 3 mjallhvítir og ósköp góðir kettlingar sem læðast einstaka sinnum fram og létta föður sínum og móður lund með yndisleika sínum. Þegar kettlingarnir eru á stjá hætta högninn og læðan yfirleitt að hvísla í eyrun á mér og ég geng um sæll og glaður. Iðulega brosandi eins og fífl.

Undanfarið hafa kettlingarnir verið mjög líflegir.

[Brosir eins og fífl]

-

Þetta er eitt besta, sniðugasta og vandaðasta félagsrit sem ég hef lesið, hafðu þökk fyrir.

Það er mín von að mínir kettir séu báðir nánast hvítir, en ég efast ekki um að eitthvað svart leynist þar líka.

Það er sem Riddarinn segir, þið eruð fallegt og gáfað fólk með óaðfinnanlegan smekk, og opin fyrir óhefðbundnum hugmyndum. Þakka frumleg og skemmtileg innlegg í umræðuna. Ísafold og Sæmi, þakka ykkur falleg orð. Vona að fleiri láti í sér heyra, þó ekki væri nema smá-mjálm.

Ég er nokkuð viss um að nýlega fráfallin læða systur minnar hafi stokkið upp á vinstri öxl mér og fælt burtu bröndótta læðu sem var þar fyrir. Hún er(var) hvít á lit með fáum litlum gráum, brúnum og svörtum flekkjum hér og þar(blessuð sé minning þessa yndis). Andspænis henni húkir svo gráleitur stígvélaköttur sem togar duglega í eyrun á mér. Saman erum við þrjú óstöðvandi í gátum lífsins.

Glæsilegt Riddari. Glæsilegt.
Treysti ég mér ekki til að skoða kettina mína, það verður einhver annar að gera því ég er svoddann kettlingur ennþá sjálfur að mínir kettir eru enn að vaxa og dafna.
Ekkert aumt má ég þó sjá, og sérstaklega ekki svangann og illa alinn kettling.

Mínir eru svartur högni og hvít læða sem eiga líklega um tuttugu kettlinga í öllum mögulegum litum...

Allt sem þú skrifar er bráðskemmtilegt Heiðglyrnir minn, og þessi pistill er alls engin undantekning.

Kisurnar mínar eru allveg ágætar bara. Báðar eru þær hvítar en önnur þó með svörtum skellum hér og þar. Högninn er sá með skellunum en læðan er snjóhvít. Þau eiga saman 3 kettlinga. Einn er hvítur allur út í litlum doppum í öllum litum. Annar er rauðbröndóttur og sá þriðji er grár í hvítum sokkum.

Glæsilegt rit kæri Riddari.

Ég á enga ketti. Bara svartan hund.

Mínir kettir eru hreysikettir sem eru ljósir prakkarakettir meinlausir en gera stundum mistök. Takk!

Sko, fullt af kisum og einn hundur. [malar purrrrrrrrrrrrr]

Mjá.

Mínir eru 10 ára svartur og hvítur virðulegur högni og 2 ára grábröndóttt lítil og ljúf læða.
Kærar þakkir fyrir skemmtilegt rit.

[Skellir Mjákvikindi, Furðuveru og Skoffíni á axlirnar. Jæja nú verður stuð Úje..!..]

Já, stundum er maður svartur sauður, stundum Svarti-Pétur. Ætti ég kött vidi ég að það væri púma, í versta falli gaupa.
Fallegt félagsrit, kæri vinur.

[hvíslar óhróðri í eyra Heiðglyrnis og flissar]

[Hlustar á Skoffínið brosandi og kinkar við og við kolli, stekkur svo af stað með allar kisurnar á vit ævintýranna.]

Mjá, ég hlakka til allra ævintýranna með hæstvirtum riddaranum, en hvar er Tigra? Er ekki öruggara að hafa hana með líka?

[Já það er góð spurning, hvar er Tigra...kallar: TÍGRA..!.. á ekki að koma með í ævintýrinn]

Þessi speki er síst verri en hver önnur.
Já! Hvernig ætli mínir kettir séu á litinn?
Skemtilegt félagsrit.

Hey..!.. Mjási okkur vantaði einmitt fresskött með í ferðina..jibbí..En hvar er Tígrisdýrið eiginlega...TÍGRA..!..

Já - þetta er með súrrealískari ritum sem ég hef lesið hér! Frumlegt.

Hey betra er seint en aldrei.
Mínir kettir eru auðvitað bröndóttir, en eiga þrjá kettlinga, einn svartan og tvo hvíta.