Tileinkađ öllum púslum
Vermi glerskó međ hita handa minna,
máta á hverja ţyrni-rósina, á fćtur annari,
hef haldiđ ađ leitinni vćri lokiđ,
en alltaf blćđir úr tám eđa hćl.
Spurning um gúmmskó,
eru teyjanlegri,
svartir međ hvítum botn,
sveigjanlegri,
slaka upp á kröfunum,
NEI.
Gler sker úr,
hálf hamingja
ekki fyrir mig.
Sumar
málamiđlanir
kosta
of mikiđ.
Vongóđur
Vermi glerskó međ hita handa minna.
Vermir hiti handa minna
Gjafmildi náttúrunnar
Púslin mín tvö
prinsessu og prins,
augun mín,
fćtur sem passa,
heilbrigđ,
sterk,
púslast viđ mig.
Ţakklátur.
Glađur.
Vermir mig.
Töfra Stundir
Árans.
Reynum aftur. (Ţetta nýja lyklaborđ er ađ fara illa međ taugarnar í mér)
-
Rómantíkin lifi.
Húrra, húrra, húrra, HÚRRA!
-
Fínn sálmur hjá ţér, Heiđglyrnir. Uppbygging & form međ ágćtum smekklegheitum, en kannski dálítiđ leitandi í stílnum... Takk fyrir ágćta lesningu.
p.s.:
{ Smámunasamleg athugasemd: Er ţađ međ vilja gert hjá ţér ađ máta skóna á (?)ţyrni-rósir(?) ... mér virđist, sjáđu til, kvćđiđ sjálft vera byggt útfrá öđru ćvintýri. }
Aha... skil ţig, einmitt ţessvegna passa skórnir ekki. Ţú heldur svo bara vongóđur áfram, gott mál.
Nornin mín hvađ heldur ţú, ađ sjálfsögđu, svona yndisleg persóna eins og ţú, ekki er verra ađ ţú getur hugsanlega galdrađ mig og skóinn eitthvađ til svo ađ allt passi.