Ég vinn á vinnustað þar sem konur eru í yfirgnæfandi meirihluta. Flestar eru um það bil kynslóðinni eldri en ég og muna vel kvennabaráttuna sem bar hvað hæst fyrir um það bil 30 árum. Ég segi kvennabaráttuna, því í mínum augum var ekki um jafnréttisbaráttu að ræða á þeim tíma.

Vinnustað mínum verður lokað kl. 14:08 á morgun eins og svo mörgum öðrum. Einn af hinum fáu karlmönnum sem vinnur þar mun nýta sér tækifærið og fara að sækja börnin í leikskóla og skóla, svo konan hans komist nú niður í bæ. Gaman fyrir hann. Þegar ég tjáði samstarfsfólki mínu að það yrði í mínum verkahring að sækja börnin mín, var mér tjáð að það ætti að vera hlutverk Ívars. Ég ætti að vera í allsherjarfríi. Ég benti þeim á þá staðreynd að líklega yrði nú allt meira og minna brjálað ef allir strætisvagnabílstjórar leggðu niður störf til að sækja börnin, svo konur þeirra gætu farið niður á Lækjartorg. Hvernig ættu allar konurnar að komast niður í bæ ef engir væru strætóarnir? Á bíl? Hvað með bílastæði? Og þyrftu pabbarnir ekki að hafa bílinn til að sækja börnin? Samstarfskonur mínar urðu kjaftstopp.

Þetta litla dæmi mitt má heimfæra á mjög margar atvinnugreinar. Ef allir pabbar fara úr vinnunni til að sinna börnunum og allar mömmur fara niður á Lækjartorg, þá er allt lamað. Tilgangurinn með kvennafrídeginum er þar með horfinn niður um niðurfallið, enda fá þá kallarnir jafnmikið frí frá vinnunni sinni og við kellingarnar. Það verður ekkert um það að kallarnir vinni sín 100%. Og í alvöru, er einhver svo barnalegur að halda að einn kvennafrídagur leiðrétti launaseðla kvenna? Góðir hlutir gerast hægt.

Þó að enn eigi eftir að lagfæra sumt í jafnréttinu okkar, þá hefur mjög margt breyst á undanförnum 30 árum. Það þykir ekki lengur tiltökumál þó pabbar eða afar sæki börn í skóla og leikskóla. Það þykir ekki tiltökumál þó þeir skeini börnunum, snýti þeim, setji útgubbuð sængurver í þvottavél og eldi hollan og góðan heimilismat. Fyrir 30 árum voru karlar bjargarlausir þegar þeim var dembt í þetta hlutverk. Núna er þetta daglegt brauð og enginn lítur niður á karlmenn þó þeir sinni heimilisverkunum. Við þurfum engan 24. október lengur til að segja köllunum að hjálpa til á heimilinu. Þeir gera það flestir hvort eð er, sumir meira að segja alveg án þess að það þurfi að hnippa í þá.

Jafnrétti - og þar með talið launajafnrétti - þarf að innræta á heimilunum. Við erum enn föst í þeirri klisju að stelpur séu prúðar og það sé allt í lagi að strákar séu með svolítil læti því þetta séu nú einusinni strákar.
Ég var einhverntíma að býsnast yfir því hvað dætur mínar, þær Prímadonna og Díva, ættu það til að vera erfiðar. Alltaf að slást og rífast og almennt að vera með „stráka“pör. Kunningjakona mín (sem á strák) hneykslaðist ótrúlega á mér, ég las það á milli línanna að henni þætti ég vera óhæfur uppalandi. Hún sagði orðrétt „Hexia þú ert alltaf að tala um hvað það sé erfitt að vera með börn - og þú ert með stelpur!“
Hvers konar jafnrétti getum við búist við að ná fram í þjóðfélaginu ef þetta er viðhorfið?

Ég mun taka mér frí kl. 14:08 á morgun til að sýna samstöðu með þeim konum sem eiga enn í basli með að fá jafnmikið útborgað og karlmennirnir. En þar með endar mín samstaða. Ég ætla ekki að fara að taka þátt í hysterískum kellingafundi niðri á Lækjartorgi. Ég ætla ekki að fara að láta eins og jafnréttisbaráttan hafi litlu sem engu skilað. Það er ekki nema rétt rúm öld síðan konur fengu að kjósa - ef þær voru orðnar 40 ára! Nú mega allar konur kjósa og þær eru meira að segja kjörgengar. Það þýðir samt ekki að allar konur þurfi að fara í framboð, bara af því að þær mega það! Stundum finnst mér umræðan vera farin að snúast um það að konur eigi að gera eitthvað, bara af því að þær mega það. Í hverju er þá valið fólgið?

Ég vel að vera heima á morgun og eiga góða stund með dætrunum mínum. Þær eiga það skilið að hitta mömmu sína stundum, enda er einn slæmur fylgikvilli jafnréttisbaráttunnar sá að konur (og líka menn) hafa ekki lengur það val að vera heimavinnandi. Laun einnar fyrirvinnu duga bara ekki lengur.

Munum að góðir hlutir gerast hægt.