Ég rambaði líka á þetta sirkússjóv áðan. Ég fann til tilfinningar sem ég hef ekki fundið lengi. Ég skammaðist mín fyrir að vera Íslendingur. Þegar ég var lítill fann ég oft til þessarar tilfinningar, þá einvörðungu út af barnalegri þjóðernisrembu og skelfilegri tilfinningu mörlandans fyrir upphöfnu mikilvægi þjóðarinnar. Slíkt kom oft fyrir á 9. áratugnum, en á 10 áratugnum minnkaði þessi barnaskapur og minnimáttarkennd til muna. Má jafnvel tala um að landinn hafi þroskast eitthvað. Fólk var farið að taka 'heimsfrægð' Íslendinga með stóískri ró jafnvel.

Svo kemur þetta. Nokkrir skákhálfvitar, sem fengu óverdós af þjóðarstolti af því að fyrir rúmum 30 árum kom tiltölulega frægur maður til landsins og spilaði spil við annan tiltölulega frægan mann. Þessir menn, sem voru flestir ungir á þeim tíma og því áhrifagjarnir, réðu hreinlega ekki við ósköpin og töldu að skáklúðinn frægi væri að koma til Íslands, bara til að heiðra þá, og að hann væri að gera Íslandi afar sérstakan greiða með því að koma, bara til að heiðra Íslendinga (taflið var aukaatriði).

Nú, 30 árum síðar, er þessu ómengaða, smekklausa og barnalega upphafna þjóðarstolti slett framan í mann eins og blautri tusku þegar þessum skákfrekjudollum tekst að nöldra út ríkisborgararétt handa skáklúðanum, sem er orðinn sturlaður gyðingahatari og lítur út eins og geðveikur einbúi í Appalachiafjöllum, og flytja þetta fríksjóv stoltir til landsins. Svo toppar Rúv þetta núna með því að vera með heilan helvítis fréttatíma sem fjallar um ferðahagi skákskrípisins til landsins. Þetta er bara eins og eitt stórt vont eitís flashback. Ömurlegt.

Eigi sáum vjer þetta en höfum lesið um þetta á vefnum. Það var greinilega eitthvað bogið við að hægt væri að hafa manninn í haldi mánuðum saman en að leggja heilan aukafrjettatíma undir þetta er heldur langt gengið. Annars efumst vjer um að hann verði hjer lengi því hjer er hann of þekktur og fámennið of mikið til að hann geti látið sig hverfa í fjöldann. Og eigi er ótrúlegt að skrautlegar yfirlýsingar eigi eftir að sjást.

Ég er stoltur af þjóð minni fyrir að bjarga skákhetjunni réttsýnu.

Mega menn ekki bara hafa aukafréttatíma þegar þeir vilja? Þetta er ekki eins og þokulúðrar almannavarna sem eiga að skikka pöpulinn til aðgerða. "Mamma, mamma, það er aukafréttatími! Er til nóg af dósamat?"

Ég get, hér og nú, sagt þér hví þetta var gert að "auka fréttatíma".

Ástæðan er einföld; "fréttir" eru einhverjir atburðir sem hafa nýverið gerst og vekja áhuga, þó ekki nema hluta þjóðarinnar (jafnvel eingönug þröngum en þó nægilega áberandi flokk manna), dæmi um slíkt gæti til dæmis verið frétt um að heill gámur af Cheerios hafi fallið úr krana og lent í sjónum (þó án þess að slasa nokkurn mann).
Jæja, nóg er komið af útskýringum um orðið "frétt" og skulum við nú athuga hví fréttir um Róbert Fiskhaus verða í raun fréttir... FÓLK HEFUR ÁHUGA Á AÐ VITA UM ÞETTA MÁL! ... sko, þarna kom það. Hættið nú þessu árans væli um Robba Monní og snúið ykkur að einhverju efnilegra væli, takk.

Ég átti ekki við að fréttir um Fischer væru ómerkilegri en aðrar fréttir. Málið með þennan aukafréttatíma var bara það að það var ekki verið að segja frá neinu nýju í málinu. Það vissu allir að hann yrði í flugvél á þessum tíma. Ég veit þess dæmi að fólk fékk nánast fyrir hjartað þegar það vissi að bráðum yrði aukafréttatími um málið - fólk hélt hreinlega að vélinni hefði verið rænt eða að Fischer hefði veikst hrapallega. Að auglýsa slíkan aukafréttatíma er því í þessu tilviki „False Alarm“.