Í amstri dags, leitar lags
lúbarin ţjóđ sig reisa
Kallar á ţrek, krefst mesta bags
klárt mál, ekki hneysa
Töldum hátt í hálfa öld
vor hersing vćri sjálfstćđ
Vöknum barin, blaut og köld
brjáluđ, ćf og hálfstćđ
Búrgeisar brjótast fram á sviđ
blóta og minnast rauna:
"Ég hef ekki sofiđ, ei komiđ ţví viđ
hvernig á mér ađ launa?"
Viđ sjáum ađ algert er gagnsleysiđ
getu-, ađgerđa´- og svarleysiđ
viđ eigum ekki einasta svararétt
í blindni ađ standa viđ bak ţeirra ţétt
ţađ reynist mér einkum beysiđ
Ţađ eru fínir sprettir í ţessu kvćđi, en einsog Brimslćkjarbóndinn bendir á hérađofan, eru nokkur bragfrćđileg athugunarefni, sem betur mćttu fara.
Höfundur er greinilega leikinn í ađ finna hugmyndum sínum farveg í glúrnu rími. Eđa kannski öfugt – ađ rímiđ finni farveg í hugmyndum sem smíđast utanum ţađ ?
Hvađ sem öllu líđur, má segja ađ framtakiđ lofi góđu. Skál !