Hvar ertu, sem ég eltist við að finna,
mitt eðla ljós sem tæpast kviknað hefur,
en lifir þó – & læviblandið sefur
í leyndum kimum hugaróra minna ?
Þér bregður fyrir bakvið fánýtt hjómið
á björtum degi, tælandi mitt hjarta...
en þegar húmið svífur yfir, svarta,
þú svarar engu – hverfur útí tómið.
Allar þær nætur angistar & kífs
um eilífð virðast ríkja í sálu minni,
& framundan er feigðarinnar ós.
Vonandi má það verða mér til lífs
á vatnsins botni að þig loks ég finni,
mín huldumær, mín hamingjunnar rós.
Mögnuð sonnetta; ekki í þessum klassíska "Z.Natan" stíl(og oft eru þau slík ljóð sem standa upp úr að lokum). Annað erindið er sérstaklega skemmtilegt, þó þetta eðla ljós sem er tæpast kveikt sé nokkuð snúið að átta sig á.
Hvílík sóun að eiga slíkt höfuðskáld á meðal vor, þegar hin hefðbundna ljóðlist er svona lítils metin hjá heimskum og ílla uppdregnum lýðnum. Ó vei, ó vei...
Glæsilega kveðið, kæri skáldbróðir, og ekki spilla efnistökin heldur.